De sollicitatie
dinsdag 18/4, Vier *
Nu mensen steeds meer uitgesteld kijken, wordt het reclameblok zorgvuldig doorgespoeld. Voor de kijker een zaligheid, voor het televisiebedrijf en de adverteerder een knagende nachtmerrie. Uitgesteld kijken is voor de shit van de marketing wat de uitvinding van het watercloset was voor de menselijke stoelgang: een propere manier om door te spoelen. Maar net zoals bij de uitvinding van de wc de strontrapers zich moesten omscholen, zijn er hier ook verliezers: zowel het commerciële televisiebedrijf dat naar eigen zeggen minder geld veil heeft voor waarachtige kwaliteit als de adverteerder.
Ik vermoed dat het daarom is dat er nu programma’s ontstaan als De sollicitatie. Als reclame tijdens een programma niet meer onder de hersenpan van de kijker blijft kleven, dan integreer je die reclame toch gewoon in het programma? De mol deed het netjes voor met zijn in slow motion gedraaide promotiefilmpjes voor bepaalde auto- en outdoormerken. Bartel Van Riet mag dan al met niets meer dan een paar tampons de wildernis in trekken, de merknamen van rugzak, schoenen, fleece en trekkingbroek worden bijna nadrukkelijker in beeld gebracht dan de bottende bomen of smeltende ijspegels.
Maar voor iedere eerste stap is er altijd een stap verder. Waarom niet het bedrijf zelf tot locatie van een programma maken? In de eerste aflevering van De sollicitatie mochten de Vlaamse kmo’s Cardoen en Amazing Destinations zich voor de camera presenteren. Dit zou echter geen programma van Woestijnvis zijn mocht het niet net iets meer zijn dan een simpele publireportage. Dus kwam er geen rondleiding door de showroom van autoverkoper Cardoen (of toch maar heel even) en vertelden de dames van Amazing Destinations zo kort en bondig mogelijk dat ze geen reizen maar dromen verkochten, want beide bedrijven waren niet zozeer op zoek naar gratis reclame als wel naar een nieuwe, fitte, werklustige en gemotiveerde werknemer die ze via de geijkte procedure – de sollicitatie – wilden vinden.
Een sollicitatie heeft natuurlijk iets van een advertentie. In beide gevallen moet er iemand of iets verkocht worden en de gemeenplaatsen stapelen zich in beide genres hoger op dan de stofbergen op Mars. Voor de functie van mobiele autoverkoper meldden zich vooral mannen aan. Oudere mannen zoals Philippe, Geert en Luc, maar ook jongere zoals Yassine. Allemaal hadden ze hun reden om te solliciteren. Philippe had in zijn leven al van alles verkocht. Met bibberende handen somde hij het even voor ons op: publiciteit, sigaretten, wafels. Auto’s konden daar nog wel bij. Voor Geert was dit de job van zijn dromen en Luc probeerde na een burn-out recht te krabbelen. Yassine dacht dat hij auto’s kon verkopen omdat hij als kind ook altijd met auto’s speelde. Tot zover het enigszins boeiende onderdeel van dit programma. Want verder was dit zo amateuristisch als een gemiddeld sollicitatiegesprek. Bij de aanwervingsprocedure van Amazing Destinations werd zelfs in beeld gebracht hoe de verschillende kandidaten een wervend tekstje schreven. U leest het goed. We keken naar mensen die een tekst schreven. Op tv. In primetime.
Mocht u zich afvragen hoe wanhopig sommige mediabedrijven zijn, dan vindt u het antwoord bij De sollicitatie. Dit programma zou nog kunnen dienen als voorbereiding op het echte werk voor de zesdejaars van een middelbare school. Al valt het te betwijfelen of meer dan de helft van de klas tot aan de eindgeneriek wakker zou blijven.
door Tine Hens
Mocht u zich afvragen hoe wanhopig sommige mediabedrijven zijn, dan vindt u het antwoord bij De sollicitatie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier