Als u vreest dat de tafelgesprekken op kerstavond zullen stilvallen,

moet u deze vraag maar eens in de kont van de kalkoen verstoppen: hoe komt het dat er steeds minder cd’s verkocht worden, terwijl concerten steeds sneller uitverkocht raken? Ambiance!

Koninklijk Circus, Brussel, 12 december. Te midden van tribunes die nog steiler zijn dan het stadion van Charleroi moeten ooit poedels op hun voorpoten hebben gelopen. De gewezen circuspiste staat nu vol comfortabele zitjes en een klein podium. Erg rock-‘n-roll is het allemaal niet. Daarvoor is de airco te koud, het plafond te hoog, het publiek te zittend, de sfeer te onbestaande. Ook tijdens het concert van Sheryl Crow, een vrouw die nochtans geregeld opduikt in onze hormonenspiegel. Bakken galm moeten verhullen dat ze de hoge tonen niet haalt, haar bandleden hebben net hun plechtige communie gedaan, ze heeft haar oksels niet geschoren en ze draagt turnsloefen. Crow heeft er gewoon geen zin in.

Aangezien er op het podium toch niets te beleven valt, schouwen we maar het publiek. Wie is er nog op dit Radio Donna-concert afgekomen? Lance Armstrong, Crows nieuwe klimmer, zit net naast ons te sms’en. En voor de rest? Brave dames en heren tussen de 35 en de 45, tweeverdieners met een monovolume en een hypotheek op hun verkavelingsprefab. Classic rockers met een embonpoint, netkousvrouwen op leeftijd met korrelige make-up in de ooghoeken. Burgers tegen wil en dank die zich niet hoeven in te houden voor een toegangskaartje van 42,50 euro. Hm. Een plastic concert, een ongeschikte zaal, dure tickets, en toch zo goed als uitverkocht? En dat terwijl de muziekindustrie steen en been klaagt? Curieus!

Nu is de platenbusiness natuurlijk als de Oostendse middenstand: ze klaagt áltijd. Maar voor één keer heeft ze redenen zat. In vergelijking met vorig jaar is de totale omzet (12,7 miljard euro) met 10,9 procent gedaald. De Britse reus EMI maakte in 2002 nog 197 miljoen euro winst; dit jaar is dat een schamele 12,5 miljoen. Bij Universal Music kregen 1350 medewerkers een C4 in te slikken. En dat is allemaal uw schuld, met dat downloaden ook altijd!

Maar zijn cd’s niet gewoon te duur? Kris Wauters ijvert al een hele tijd voor een belastingverlaging op cd’s. Met Clouseau verkocht hij dan wel dertien keer het Antwerpse Sportpaleis uit, de platenverkoop van de groep is gedecimeerd. Dat heeft dus niet met een tanende populariteit, maar met centen te maken. Toch werd het voorstel voor een btw-tarief van zes procent, waar Wauters en met hem ook de belangenvereniging van zangers en muzikanten (Zamu) voor pleiten, onlangs gekelderd door de Europese ministers van Financiën. Die gaan ervan uit dat een belastingverlaging de winkelprijs niet naar beneden zou halen.

Als het geld niet naar cd’s gaat, waar dan wel naartoe? Naar concerttickets, zo blijkt. Die verkopen sneller en sneller, en ze worden duurder en duurder, waarbij de prijs recht evenredig is met de hoeveelheid grijs schaamhaar van de artiest. Biedt u even mee? Metallica: 36 euro. Brian Wilson: 60 euro. Neil Young: 125 euro. Dianna Ross: 129 euro! De Waalse groenen van Jong Ecolo stapten dan maar naar de Europese Raad voor de Mededinging om te laten onderzoeken of die ticketprijzen het gevolg zijn van een monopoliepositie van Clear Channel Entertainment, dat in België On The Rox, Rock Werchter, Sound&Vision en Make It Happen opkocht én ticketverkoper Go for Music controleert.

Waar gaan al die dure tickets in godsnaam naartoe? Het concertpubliek is de jongste jaren een stuk breder geworden. Wie op het verpletterende concert van The Red Hot Chili Peppers was in het Sportpaleis, voelde zich een opzichter in de avondstudie van het tweede jaar Menswetenschappen. Meisjes met schuimrubberen A-cups piepten er op kosten van pa en ma de dope-teksten van Kiedis & co. mee – Scala was er niets tegen. En pa en ma zelf? Die betalen zich met graagte blauw aan overprijsde soirees met rockdinosaurussen als The Rolling Stones, Eric Clapton of Joe Cocker, waarvoor ze vlotjes 50 euro per man veil hebben.

Intussen blijven de die hard concertgangers, u dus, op hun honger zitten. Studenten, wier smaak de muzieksamenstelling van de rockradio’s bepaalt, vallen door de stijgende prijzen steeds vaker uit de boot, en zoeken hun meug dan maar bij caféconcerten. Probeer maar eens naar de Peppers of Radiohead te gaan met een weekbudget ter waarde van twee dozen cornflakes.

Laat het een warme kerstoproep zijn. Stop met downloaden en kopiëren. Laat die megaconcerten voor wat ze zijn, de klank is er toch slecht. Subsidieer voor ons part de jongeren die hun helden willen zien. En scheer in godsnaam uw oksels.

Door Bart Cornand.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content