DE SCHUUR VAN SCHEIRE

Er zijn van die zaken die aan je hersenen blijven kleven zoals een hondendrol in het stadspark aan de sportschoen van de ochtendloper. Emulsie is in mijn geval zo’n zaak. Nu het rijk van de nerds is aangebroken en iedereen wordt opgeroepen de nerd in zichzelf te bevrijden, te voeden en bij tijd en stond uit te laten om vervelende darmstoornissen te voorkomen, voel ik me eindelijk verlost van de schande en kan ik daar openlijk over praten. De dag waarop de chemielerares ons de essentie van de emulsie verklapte, begreep ik onbewust dat ze de sleutel tot vele geheimen in het leven onthulde. Die lerares stond even uitbundig in het leven als een stenen neushoorn. De enige keer dat we een spoor van emotie bij haar bespeurden, was toen ze het had over het belang van de juiste ingrediënten, de perfecte hoeveelheid en de schoon gestoomde maatbeker. De emulsie raakte bij deze lerares iets waar haar man naar onze bescheiden mening nog steeds naar zocht. De emulsie was voor haar de perfectie. Dat samenspel tussen onverenigbare ingrediënten vatte voor haar de lyriek van het leven samen.

‘Zonder maat en timing krijg je brokkenpap’, ik hoorde het haar zo zeggen toen ik naar De schuur van Scheire keek. Vrolijk huppelden Lieven Scheire en zijn drie wetenschappelijk verantwoorde vrienden door het wilde en ongetrimde woud van tips, tricks en vakkundige bijlessen. Alles wat ze aanraakten of vertelden, stroomde over van een met Duracellbatterijen aangedreven passie. Van koken op gloeilampen ging het naar het ISS-ruimtestation dat – OMG! – op een paar honderd kilometer boven onze hoofden zweeft, om weer neer te dalen bij gezellig samen gamen met soepgroenten. Ondertussen liet Scheire de centrale gast aan den lijve ondervinden hoe een doorsnee aluminium bal in een flipperkast zich voelt. Adil El Arbi stuiterde zotjes de tot schuur vertimmerde studio rond. Maar of dat bij wijze van experiment was of bij gebrek aan lijn in het programma, werd me niet geheel duidelijk.

Wat wel duidelijk was, is dat wat De schuur van Scheire te veel aan enthousiasme heeft ze te weinig aan structuur heeft. ‘Maat, lieve jongens, maat’, zou mijn chemielerares van toen gepreveld hebben. Net zoals een hoop ijzer nog geen raket naar de maan is, is een berg geweldige vondsten nog geen televisieprogramma. Het leek alsof de vier volwassen jongetjes de wetenschappelijke sectie van Wikipedia hadden afgeprint, daar vogelpikgewijs weetjes en proefjes uit hadden geplukt in de hoop dat, als ze die in de blender dumpten, er iets als een afgewerkt televisieprogramma uit zou komen. Niet dus.

Al waren er soms glimpen van wat dit programma zou kúnnen zijn. Het waren die momenten waarop de heren zich echt terugtrokken in hun schuur en de eerder illegale trucs bedachten om het weldraaien van de wereld lichtjes te ontregelen. Het is fijn kijken naar heren die met zeven lege blikjes een slagboom saboteren. Of naar vier mannen die radiootje spelen in de file. Wiens idee is het geweest om de jongetjes in deze volwassen heren uit hun schuur te schrapen en in een studio te droppen? Liever dan de studio van Scheire had ik werkelijk de schuur van Scheire gezien en het soort Basta! van de wetenschap dat daaruit zou kunnen ontstaan.

**, woensdag, 21.05, één

Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld

DOOR TINE HENS

NET ZOALS EEN HOOP IJZER NOG GEEN RAKET NAAR DE MAAN IS, IS EEN BERG GEWELDIGE VONDSTEN NOG GEEN TELEVISIEPROGRAMMA.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content