LIEFDE, LIJF EN LEED. Marion Cotillard is het geschonden object van Matthias Schoenaerts’ begeerte in Jacques Audiards outsiderromance ‘De rouille et d’os’.
Jacques Audiard met Matthias Schoenaerts, Marion Cotillard, Bouli Lanners, Céline Sallette, Corinne Masiero
De vraag bij een nieuwe film van Jacques Audiard is niet zozeer of hij goed is, maar veeleer hoe goed is hij. In het geval van De rouille et d’os, de prent waarmee de Franse topregisseur momenteel meedingt naar de Gouden Palm, luidt het antwoord: behoorlijk goed.
Indien u de voorbije weken niet in buitenaardse sferen vertoefde, weet u dat notre chouchou Matthias Schoenaerts de hoofdrol van de bonkige Ali voor zijn rekening neemt. Deze jonge whitetrashvader, een man van weinig woorden maar des te meer klappen, komt logeren bij zijn zus aan de Côte d’Azur en gaat er aan de slag als buitenwipper. Algauw loopt hij orkatrainster Stéphanie tegen het appetijtelijke lijf.
‘Daar komt het zoveelste sexy boy meets sexy girl-verhaaltje’, denkt de bevooroordeelde filmliefhebber dan. Tenminste: tot Stéphanie haar beide benen verliest en Audiard zijn verhaal laat aanzwellen tot een deugddoend cynismevrij, prima vertolkt en dito geritmeerd melodrama met een hoek plus enkele ledematen af.
Voor zijn romantische ‘crisisfilm’, die inzoomt op twee getroffen eenzaten van andere kunne, klasse en komaf, haalde Audiard twee kortverhalen van de Canadees Craig Davidson door de mangel. Samen vormen ze een mooie, netjes bemeten mix van rauw sociaalrealisme en gestileerd sentiment, moeiteloos gedragen door Schoenaerts, die net als in Rundskop fysiek imponeert als innerlijk getormenteerde straatbokser en knuffelmacho.
Des te jammerder daarom dat Audiard de onderliggende thematiek – Is het lijf een gevangenis of een instrument? Regeert het lichaam over de geest of is het andersom? – af en toe te nadrukkelijk op de voorgrond brengt. Dat Ali voor Stéphanie het lichamelijke incarneert, heb je ook door zonder de scènes waarin ze op haar prothesebenen staat te zwijmelen terwijl hij tijdens een van zijn kampen voor verrot wordt geschopt. Bovendien had het als grande petite histoire d’amour iets gebalder en minder vergezocht gekund, al toont de maker van De battre mon coeur s’est arreté en Un Prophète zich ook nu weer een acteursregisseur par excellence. En dat met dank aan het duo Schoenaerts-Cotillard, van wie de vleselijke en emotionele ontlading bij momenten af spat.
Niet de allerbeste Audiard, maar wel één die emotioneel bevredigt en met metier is gemaakt.
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
