DE RIDDER

CLARA CLEYMANS als DE RIDDER in shiny black toga. 'We zochten onze inspiratie eerder tussen de faits divers op pagina 2', aldus bedenker Rik D'Hiet.

Zondag 13/10, 21.25 – één

Vergeet knorrige commissarissen genre Witse. Uw televisionele misdaad wordt voortaan bestreden door Helena De Ridder, openbaar aanklager in gewetensnood, vertolkt door Clara Cleymans, bedacht door Rik D’Hiet en Eric Taelman.

RIK D’HIET: Ik loop al ruim vijftien jaar rond met het idee van een misdaadreeks over een openbaar aanklager. Sinds mijn eerste samenwerking met Eric, Recht op recht – je weet wel, met Veerle Dobbelaere als advocate Chris Haagdoorn. Vooraf waren we ons toen bij het parket gaan informeren over welke onderzoeksdaden een advocaat mag stellen. Bleek dat dat eigenlijk vooral hun werk is.

ERIC TAELMAN:(lacht) Ik zie ons nog buitenkomen, onszelf de vraag stellend: moeten we van Chris geen parketmedewerker maken? Maar de voorbereidingen stonden toen al te ver om dat nog helemaal om te gooien. Begrippen als parket en openbaar aanklager waren toen ook nog onbekend bij het grote publiek. Dat is inmiddels al wat veranderd, al blijft de gerechtelijke wereld voor veel mensen nog een mysterie. Een mooie arena, toch?

Vanwaar de keuze voor een jonge vrouw als centraal personage?

D’HIET: Het stond al vrij vlug vast dat we eens iets anders wilden dan de knorrige commissaris. De wereld van justitie is de voorbije tien, twintig jaar enorm veranderd. Het is niet langer een stoffig mannenbastion, er zijn vandaag veel gedreven vrouwen aan de slag.

Hielden jullie er bij de ontwikkeling van de reeks rekening mee dat Clara Cleymans de hoofdrol speelt?

D’HIET: Ja, ook dat was al vroeg in het proces beslist. We waren betrokken bij de casting, zagen verschillende actrices passeren. En hoewel Clara enkele jaren jonger is dan Helena, 23 tegenover 28 jaar, zette zij het personage toch op een geloofwaardige manier neer.

TAELMAN: De gerechtelijke wereld is er een van het woord, maar als tv-makers moet je vermijden dat het een aaneenschakeling van talking heads wordt. Regisseur Tom Goris heeft zich erop toegelegd die dialoogscènes zeer dynamisch in beeld te brengen. Er wordt ook gefocust op het gelaat van de personages, dus kwam het erop aan acteurs en actrices te strikken die zeer expressief met hun gezicht kunnen werken. Clara blijkt wat dat betreft een natuurtalent.

Hier en daar doorbreken jullie de klassieke tv-wetten. In de eerste aflevering leren we Helena De Ridder niet kennen als een gedreven aanklager, maar als losbollige advocate.

TAELMAN: Doorgaans kom je de achtergrond van een personage in de loop van de reeks te weten, via flashbacks. Rik kwam met het idee om die achtergrond, de drijfveren van Helena De Ridder, meteen in de eerste aflevering mee te geven. Zo weet de kijker meteen waarom Helena zich vanaf de tweede aflevering zo vastbijt in haar werk als openbaar aanklager.

Op welke manier kan De Ridder zich nog onderscheiden binnen het misdaadgenre?

D’HIET: Elke aflevering bestaat uit een afgeronde case, maar we volgen niet het recept van de klassieke whodunit. Daardoor konden we onze inspiratie elders zoeken. De misdaden in De Ridder zijn niet het grote voorpaginanieuws, de moorden, maar de kleinere berichten op bladzijde twee. In de tweede aflevering onderzoekt ze bijvoorbeeld hoe een klein jongetje een fatale val van de trap heeft gemaakt. Er is maar weinig tijd voor de begrafenis dus moet Helena na een anonieme tip beslissen of ze dat overlijden laat onderzoeken of niet.

TAELMAN: De cases in De Ridder draaien om dilemma’s. Die zijn een sterk hulpmiddel om de kijker mee te lokken in het ingewikkelde apparaat dat justitie is. Die dilemma’s maken die complexe onderzoeksdaden bevattelijk en emotioneel sterk geladen. Om terug te komen op die tweede aflevering, laat Helena die mensen hun kind meteen begraven of laat ze eerst een onderzoek uitvoeren om zekerheid te krijgen over de doodsoorzaak?

De kijker kan als het ware mee beslissen via het zogenaamde second screen. Zijn jullie ook betrokken bij dat gebruik van nieuwe media?

TAELMAN: Absoluut, dat is ons niet opgelegd door een marketingafdeling of zo. We zien het second screen als een middel om de kijker het verhaal mee te laten beleven met het personage. Via dat second screen kun je bijvoorbeeld kiezen wat je zou doen bij eenzelfde dilemma als dat waar Helena voor staat. Soms een ernstige keuze, soms een speelse, zoals de kleur van haar wagen. Kijk, een deel van de kijkers zit al voor televisie met een smartphone of tablet bij de hand. Met dit soort initiatieven kunnen we hun aandacht ook bij het ‘first screen’ houden.

Het tweede De Ridder-seizoen wordt momenteel al opgenomen en jullie mogen de pennen al scherpen voor een derde. Hoe gaan jullie de cases van Helena boeiend houden?

D’HIET: Dat wordt inderdaad de uitdaging. Ik denk dat we goed gewapend zijn met onze writers room: aan elke aflevering werken een vijftal mensen. Eric en ik worden daarin bijgestaan door twee schrijvers, vaak met een verschillende achtergrond, en een dramaturg. Schrijvers, regisseurs en crew zitten trouwens niet elk op hun eilandje. Die constante wisselwerking zorgt ook voor frisse ideeën.

(H.V.G.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content