Op het stoomdiagram van hun leven waren Sandra, Ils en Nancy onafhankelijk van elkaar tot de conclusie gekomen dat het tijd was om naast een hond, een eigen zaak en de uitlaatklep van hobby’s een dagdeel vrij te maken voor een man. ‘Want’, zo stelde Sandra in het vtm-vehikel De perfecte date, ‘een hond is fijn, maar een man biedt toch ook een meerwaarde.’ Nu was het Duke, de Franse buldog die haar iedere ochtend wakker likte en kijk: ze wilde ook wel eens dat een man dat voor haar deed. Nancy, het meisje dat zichzelf een ‘allround journaliste’ noemde, was de enige die heel even het ballonnetje van de romantiek opliet. ‘Een man’, zo mijmerde ze, ‘moet vooral een goed karakter hebben.’ Nancy was dan ook een journaliste die zich vooral bezighield met de montage van trouwreportages. Media, het is altijd al een rekbaar begrip geweest.
Het was aan Chris, assistent-manager van een hotel, om a) vooral zichzelf te blijven en b) de dames op subtiele wijze het hof te maken. Al deed Chris niet aan subtiliteit. Hij had het liever over ‘let the go flows’ en over dat hij pas begint te leven als het donker wordt. Maar na zeventien jaar huwelijk en vijf jaar leven in het donker was het ook voor hem weer tijd voor ’the real thing’, zoals ze dit in de mondaine bars in Knokke-Zoute plachten te zeggen. Chris – die zichzelf ook altijd Chris noemde – wist dat hij een natuurlijke charme bezat. ‘Chris’, zo knipoogde een vriend gepast vettig, ‘weet hoe hij de vrouwen moet aanpakken.’
Die aanpak bestond vooral uit koelbloedig machogedrag en het terloopse gebruik van Engelse neologismen als ‘ pick up the door, babe’. Toen Sandra hem dwong rauwe lappen vis – die zij sushi noemde – met stokjes te eten, deed hij dat even onverschrokken als de held die vroeger duelleerde om zijn eer te redden. Ils op haar beurt troonde Chris na een veeleer kil welkomstmoment mee naar haar behandelkamer. Ze had aan een massage gedacht, maar toen Chris schroomvallig het hemd open knoopte had ze toch spijt dat ze ‘hare wax’, zijnde: epilatiewas, niet had opgewarmd. Met zichtbare weerzin plantte ze haar ingevette handen op de harige torso van Chris terwijl ze ‘echt niet mijn type’ als een mantra voor zich uit fluisterde.
Nancy verplichtte Chris dan weer zijn eigen tonijnsteak te bakken, onder het motto ‘samen koken is keiromantisch’. Nancy, hetzelfde meisje dat iets over het belang van het karakter had gemompeld, stond zichzelf voor de camera met wapperende handjes koelte toe te wuiven onder het gillen van: ‘Die is zo oud! Mijn vader gaat dit nooit goedkeuren.’ Even later zou ze Chris met een zakelijke kus op de wang in de generatiekloof dumpen die als de Grand Canyon tussen hen gaapte. Het eindigde ermee dat Chris opnieuw bij Sandra aanbelde en wat er daarna gebeurde, interesseerde me net zo min als wat er daarvoor gebeurde. Het zal wel aan de generatiekloof liggen, maar ik hou vast aan het idee dat de liefde niet te programmeren valt. Zeker niet met de woorden perfect en date.
Elke maandag 20.45 – vtm
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
TINE HENS
‘DE LIEFDE VALT NIET TE PROGRAMMEREN. ZEKER NIET MET DE WOORDEN PERFECT EN DATE.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
