Stand-upcomedian Louis C.K. is al langer een van de interessantste figuren uit de Amerikaanse tv-industrie, maar met de door hemzelf geschreven, geregisseerde én verdeelde internetserie Horace and Pete heeft hij zich helemaal opgeworpen als de koning van de indie-tv. En levert hij een van de beste reeksen van 2016 af.
‘Hi there, Horace and Pete episode one is available for download. $5. Go here to watch it. We hope you like it.’ Dat was de e-mail die de Amerikaanse stand-upcomedian en acteur Louis C.K. eind januari op een zaterdagmorgen uitstuurde naar iedereen op de mailinglist van zijn website. Wie de link aanklikte en 5 dollar betaalde, kon meteen beginnen te kijken naar de eerste aflevering van Horace and Pete, een dik uur televisie over twee neven (gespeeld door C.K. zelf en Steve Buscemi) die samen met hun oom Horace and Pete’s uitbaten, een bar in Brooklyn waar mensen van allerlei slag hun zorgen komen vertellen en verdrinken.
De release was een beetje het tv-equivalent van Beyoncé, Kanye West of Radiohead die hun nieuwe albums zonder enige aanloop of aankondiging de wereld insturen. Behalve diegenen die bij het project betrokken waren, wist niemand dat Louis C.K. – C.K. is een afkorting van zijn familienaam Szekely – met zijn eigen internetserie bezig was of dat hij plannen had om een reeks uitsluitend via zijn site te verkopen. Toen de eerste aflevering online kwam, was het ook niet duidelijk hoe lang de serie precies zou duren. De maker zelf deed namelijk geen interviews en andere promotie voor zijn reeks omdat hij, zoals hij een paar dagen na de e-mail uitlegde in een statement op zijn site, wilde dat het publiek Horace and Pete gewoon zou ontdekken, ‘zonder de gebruikelijke promotie, billboards en videoclips die je vertellen hoe de show aanvoelt en eruitziet nog voor je hem zelf hebt kunnen zien’. Elke week werd één aflevering opgenomen en online gezet, tot het er uiteindelijk tien waren en de bedenker er een punt achter zette.
Nu had Louis C.K. ook vóór Horace and Pete al bewezen dat hij de touwtjes graag in eigen handen houdt. Bij zijn twee vorige tv-series, Lucky Louie voor HBO, en Louie voor FX, dwong hij bij de zenders van bij de start volledige creatieve vrijheid af, en via zijn website verkoopt hij al een paar jaar zelf de opnames van zijn comedyshows – en af en toe van een bevriende komiek die hij een groter publiek wil bezorgen. Ook de ticketverkoop van zijn comedyshows regelt hij zelf, zonder de tussenkomst van een concertpromotor.
Maar dat is allemaal klein bier vergeleken met wat hij nu doet. Een serie schrijven, regisseren en er de hoofdrol in spelen, tot daaraan toe. Maar ze dan ook nog eens zelf verdelen, dat is gedurfd. Aangezien er geen tv-zender als tussenpersoon fungeert, moest C.K. immers ook zelf instaan voor de financiering van Horace and Pete. Normaal gezien wordt een serie – of beter gezegd: het concept ervan – verkocht aan een zender (of aan Netflix), die dan het geld op tafel legt om ze effectief te maken. C.K. moest bij de bank aankloppen om het nodige geld te lenen, en met een kostprijs van zo’n 500.000 dollar per aflevering mogen we hopen dat de komiek een goede rentevoet heeft bedongen.
Toen hij enkele weken geleden in een interview iets te eerlijk was over de financiële kant van de zaak, deed in de Amerikaanse media meteen het verhaal de ronde dat zijn internetreeks Louis C.K. bankroet had gemaakt. Fel overroepen, reageerde de komiek al snel, want aangezien hij ook de volledige rechten op Horace and Pete bezit, komen alle inkomsten integraal zijn richting uit, nu en in de komende jaren. De pakweg 200.000 downloads van de volledige reeks die hij nodig heeft om uit de kosten te komen, zijn er nog niet, maar hij rekent erop dat hij dat kan halen als Horace and Pete wat meer weerklank krijgt. En als de reeks in de prijzen zou vallen bij de Emmy Awards kan hij ze nog altijd met winst verkopen aan Netflix of een ander streamingbedrijf.
Het blijft natuurlijk een enorme gok, zeker in een tijd dat er elke week wel weer ergens een nieuwe tv-serie gelanceerd wordt en de aandacht van het publiek al overbelast is. En het is nog maar de vraag of ze bij de Emmy’s staan te trappelen om prijzen te geven aan een reeks die helemaal buiten het traditionele tv-systeem is gemaakt. Maar het zou wel moeten, want los van de bewondering die je kunt hebben voor de cojones van Louis C.K., is Horace and Pete ook simpelweg een van de beste reeksen die in 2016 al gemaakt zijn. In een notendop kun je ze samenvatten als een kruising tussen Cheers, In Treatment en BoJack Horseman: ze speelt zich af in een café, bestaat zo goed als volledig uit mensen die met elkaar praten over hun leven en hun problemen en snijdt dieper dan alles wat C.K. in het verleden heeft gedaan.
Fans van de man zullen natuurlijk wel bepaalde dingen herkennen: de tirades over de hedendaagse politiek (een recensent noemde Horace and Pete ‘een politieke reclamespot die niemand steunt en betaald wordt door boze komieken’), zijn voorliefde voor absurde oneliners of zijn afkeer voor hoe de moderne technologie ons van elkaar vervreemdt (een van de running gags is hoe Horace zijn dochter probeert te bellen, een voicemail achterlaat en dan tot zijn ergernis telkens van haar een sms krijgt). In Louie heeft hij ook vaak de grenzen van de comedy opgezocht en ging hij geen enkel thema uit de weg, ook niet de meest beschamende. Horace and Pete is echter geen comedy meer, maar eerder een drama met af en toe een grimmige grap.
Van bij het begin word je meegezogen in de terneerdrukkende wereld van Horace and Pete’s, een plaats waar iedereen dan wel je naam kent, maar waar niemand echt lijkt te willen zijn. Zeker de twee eigenaars zelf niet: zij zitten gevangen in de bar, die al honderd jaar bestaat en die zij nu moeten runnen omdat ze dezelfde naam hebben gekregen als hun voorvaders. Horace worstelt met een stukgelopen huwelijk en is vervreemd van zijn dochter, Pete heeft psychische problemen en zit onder de medicijnen. De derde erfgenaam, Horace’ zus Sylvia, zou de bar het liefst sluiten, maar stuit op hevig verzet van de vorige uitbater, de 80-jarige Pete, die nog altijd achter de bar staat en op alles en iedereen loopt te sakkeren, zowel op de huidige Horace en Pete, die in zijn ogen niets goeds kunnen doen, als op de klanten.
Vormelijk is de reeks zo sober dat je je kunt afvragen waar die 500.000 dollar per aflevering precies naartoe is gegaan. Het lijkt meer op een verfilmd toneelstuk dan op een tv-serie, met één decor waar mensen binnenkomen en weggaan en hele lange scènes die uit weinig meer bestaan dan discussies, monologen en stiltes. Maar de gesprekken die gevoerd worden, de verhalen die de personages vertellen over hun leven, zijn zo raak en geloofwaardig dat ze de serie naar een hoger niveau tillen. Zeker de momenten waarop twee mensen alleen aan een tafeltje gaan zitten: alleen al de scène in de eerste aflevering waarin Horace en zijn dochter praten over hoe afwezig hij is (geweest) in haar leven is de 5 dollar waard. Het hoogtepunt op dat vlak komt in episode drie, allicht het meest gedurfde uur televisie sinds heel lang. De aflevering begint met een bijna tien minuten durende monoloog van de ex-vrouw van Horace, die in close-up stotterend en stamelend vertelt over hoe ze haar nieuwe man heeft bedrogen met diens vader, waarna zij en Horace nog ruim een halfuur lang praten over die bekentenis en over hun eigen stukgelopen huwelijk. That’s it, maar je zit wel aan het scherm gekluisterd en na afloop voel je je door de mangel gehaald, op een goede manier.
Er zit bovenmatig veel lijden in Horace and Pete, er worden heel veel droevige verhalen verteld en de meeste relaties tussen de personages zijn verwrongen. Maar de serie is niet deprimerend, omdat er tussen het verdriet heel veel empathie zit. Geen enkele reeks uit het recente verleden ook heeft zo veel geweldige monologen laten spelen door zo veel verschillende geweldige acteurs, van Steve Buscemi over Alan Alda (als de 80-jarige oom die tegelijk Donald Trump-achtige tirades en nostalgische odes aan vroeger kan houden) tot Jessica Lange (die de show steelt als de weduwe van de vroegere Horace die nu haar laatste dagen slijt aan de hoek van de toog). Als Horace and Pete mag hopen op nominaties bij de Emmy’s, dan in de acteurscategorieën. Voor de rest is dit waarschijnlijk te rauw, te ongepolijst en te gewaagd om echt opgepikt te worden door de vaak conservatief ingestelde stemmers. Maar laat dat u er vooral niet van weerhouden om deze serie te ontdekken. O ja, de theme song die op het einde van elke aflevering te horen is, werd speciaal voor de serie geschreven en opgenomen door Paul Simon.
En dat allemaal voor slechts 31 dollar? Deal van het jaar.
HORACE AND PETE
Te downloaden op louisck.net. De volledige reeks kost 31 dollar, zo’n 28 euro.
DOOR STEFAAN WERBROUCK
HORACE AND PETE’S, EEN CAFÉ IN BROOKLYN, IS EEN PLEK WAAR IEDEREEN DAN WEL JE NAAM KENT, MAAR WAAR NIEMAND ECHT LIJKT TE WILLEN ZIJN. ZEKER DE EIGENAARS NIET.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
