Midas Dekkers,Uitgeverij Contact, 288 blz., euro 24,90

Op de cover van Dekkers’ nieuwste boek prijkt Agnelo Bronzino’s portret van Don Garcia, zoon van Cosimo I de Medici, een lekker vet wezentje dat niet al te beste bedoelingen lijkt te hebben met het vogeltje tussen zijn worstvormige vingers. Met de titel naast de dikkop wordt de provocerende stelling van de 56-jarige bioloog, populair-wetenschappelijke succesauteur en televisiemaker Midas Dekkers onmiddellijk aanschouwelijk: de mensensoort komt in twee radicaal verschillende gedaanten, als baby of kind en als volwassene, nog het best te vergelijken met een rups en een vlinder, met daartussen de puberteit, een soort verpopping in ‘een explosie van pukkels en popmuziek’, het moment van de grote metamorfose.

We zijn als mensen ontzettend gefascineerd door gedaanteverwisselingen (Dekkers beschrijft zichzelf: ‘Die verwonderde blik! Zo’n malle trui! Die foute schoenen! Ik was een bioloog geworden.’), maar vinden het iets dat eerder tot het alien empire van de insecten behoort dan tot het mensendom. Mooi niet, zegt Dekkers, want we behandelen kinderen als volstrekt andere wezens (zelfs de potjes babyvoeding staan in de warenhuizen ergens apart, niet ver van het hondenvoer). Kijk eens als een bioloog naar je vlees en bloed, vraagt hij. In de kenmerkende, sardonische stijl wordt het kraamwonder beschreven: ‘Naast de wieg zitten de ouders te glunderen. Apetrots zijn ze. Zelfgemaakt! Doe-het-zelvers hebben wel vaker een vuiltje in het oog. Wat daar zo trots ligt uitgestald, is een hulpeloze made, een biggetje zonder staart, een weke pop waarmee je niet eens mag spelen… Van alles wat de mens van de dieren onderscheidt, hoe gradueel ook, heeft dit wurm niets meegekregen. Is dit er een van ons?’

De grote fout die we allemaal maken, is de baby te zien als een wezen dat zo snel mogelijk zijn ‘ware’ ik moet vinden, als een kleine volwassene. Maar wacht even: larva betekent juist ‘masker’ en het Duitse entlarven ‘ontmaskeren’! Moet het kind als mens worden ontmaskerd? Laat het zichzelf maar ontwikkelen, zegt Dekkers, geef het wat taal en liefde, meer niet. Veel invloed heb je toch niet. ‘Maar die dekselse Dekkers heeft zelf geen kinderen, enkel katten!’, roept iemand. De beste stuurlui staan aan wal, en dat is hier letterlijk het geval. Want De larf is een schitterend boek, haast kinderlijk ondeugend, vol illustraties en grappen, maar ook met een klare kijk op nature en nurture, genetische voorbestemming en culturele vorming, en een lekker vette literatuurlijst. Jawel, het perfecte kraamgeschenk. (Bram Van Moorhem)

door Hans Comijn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content