NIET VOOR PUBLICATIE Adam Davies biedt in ‘De kikkerkoning’ een intelligente maar vermoeiende blik op een New Yorkse uitgeverij en de eigen zielenroerselen.

Adam Davies,Vassalluci, 333 blz., euro 15,95 (Oorspronkelijke titel: ‘The Frog King’)

Medewerkers van Nederlandse en Vlaamse uitgeverijen die zich door bergen literair geklungel moeten worstelen (een vluchtige blik op wat gepubliceerd raakt, suggereert de horror van de gedrochten die nooit een kaft krijgen) lonken misschien wel eens meewarig over het kanaal of de Atlantische Oceaan. Maar als we De kikkerkoning mogen geloven (en dat doen we graag) is dat allerminst een blik richting uitgevershemel. Integendeel, de insider’s peek van Davies (zelf ooit werkzaam bij Random House) in een prestigieuze New Yorkse uitgeverij toont een nog grotere, haast Danteske kommer en kwel. Harry Driscoll, een geprivilegieerde Ivy League-lul is een vervangbare assistent-uitgever in Prestige Publishing. Hij haat zijn stompzinnige opdrachten, hij haat de intellectuele pretentie en hij haat het politieke getouwtrek dat nodig is om te promoveren (soms lijkt het alsof het achteraf schrijven van een boek de enige reden is om de lage lonen en het lage prestige van zo’n beginnersjob te trotseren). Harry haat alles en hij doet dat goed, want als sarcastische farce van de werksituatie in een uitgeverij doet De kikkerkoning het zeer goed, is het intelligent en amusant.

Helaas komen we veel meer te weten over Harry Driscoll dan over Prestige Publishing. Harry is zonder veel tegenstand het meest hatelijke personage in dit verhaal, een egocentrische boer waarbij de strategisch gekozen afwezigheid van romantiek aanvankelijk inspirerend lijkt te gaan werken, maar die al snel vooral zielig lijkt. Hoogtepunt van Driscolls emotionele malaise is zijn belabberd gestuntel om de relatie met zijn uiterst sympathieke vriendinnetje Evie van een gewisse dood te redden. Hij houdt – binnen de grenzen van zelfverachting – zielsveel van haar, maar neukt zich ondertussen te pletter. Zelfs als ze hem eindelijk laat zitten, blijft hij liegen in een lamentabele wanhoopspoging haar terug te winnen. Zielig, al heeft dat misschien veeleer te maken met Davies’ onduidelijk emotionele profiel. Davies had van Harry een grimmige klootzak kunnen maken, maar geraakt niet verder dan een laffe loser die manuscripten verliest en probeert te bewijzen dat hij slimmer is dan zijn collega’s.

Davies’ debuut is een intelligente, gepast overdreven komedie over de uitgeverswereld, maar de kans om een schitterende farce te schrijven, laat de auteur liggen, doordat hij Harry bijna het hele boek over zijn eigen miezerige zelf laat leuteren.

Hans Comijn

DOOR HANS COMIJN