Eerste zin Dingdong.
Beter een goede buur dan een verre vriend. Tenzij je buurman een vrijpostige kangoeroe is die je eerst om suiker komt vragen en een maand later ongevraagd bij je intrekt. De kangoeroe is uitgesproken communistisch en kankert met plezier op de uitwassen van de neoliberale maatschappij. Voor dichter en radiocolumnist Kling zit er niets anders op – de kangoeroe kan een aardig rondje boksen – dan zijn nieuwe huisgenoot te aanvaarden. Samen kletsen ze een eind weg, eten ze kersbonbons of spelen ze Monopoly, zij het dan in de bolsjewistische versie: alle eigendommen worden gekraakt, onderwijs is gratis en de bank voorziet in gemeenschapsgeld. De kangoeroe voert ondertussen een urbane guerrillaoorlog tegen het kapitalisme. Zo heeft hij zich een betaalnummer aangeschaft zodat telemarketeers hém geld moeten wanneer ze hem lastigvallen. Slim beestje. Bedenker Kling – in het werkelijke leven cabaretier – heeft een leuke vondst te pakken maar doet er helaas weinig mee. Best geinig, maar ook plat populistisch (jaja, het perfide banksysteem en niet onze hebzucht is de oorzaak van alle kwaad), en de dialogen werken misschien wel op een podium maar literatuur kun je dit niet noemen. Niet dat Kling erom zal malen: in Duitsland alleen al verkocht hij 1 miljoen exemplaren van zijn boek.
De kangoeroekronieken **
Marc-Uwe Kling, De Harmonie (oorspronkelijke titel: Die Känguru-Chroniken), 248 blz., ? 17,50.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
