De Jaren Stillekes

Zondag 5/9, 20.25 – éénSteven Van Herreweghe is terug van even weggeweest. In het tweede seizoen van De Jaren Stillekes polst hij opnieuw, mild plagend, naar de televisieherinneringen van Bekend Vlaanderen.

Hebben jullie iets veranderd aan de formule?

Steven Van Herreweghe: Dat leek ons niet nodig. We hebben tien andere gasten, nieuw beeldmateriaal en verhalen die als vanouds het midden houden tussen inhoud en onzin. Daarnaast proberen we nog meer en nog beter de mogelijkheden van het programma te benutten. Zo gaan we een stapje verder met de toepassingen in onze studio.

Paul Jambers, Jan Verheyen, Annemie Struyf en Ben Crabbé zijn enkele van de nieuwe namen. Vanwaar dat enthousiasme om deel te nemen, denk je?

Van Herreweghe: Ik denk dat het een leuk programma is om te gast in te zijn. Een terugblik op je jeugdjaren en op delen van je carrière waar wij op basis van – al dan niet gereconstrueerde – verhalen en beelden uit archieven, oude pellicules en videocassettes een grappig televisiemoment van maken… iemand die een beetje ijdel is, zit hier gewoon graag. (Lacht)

Wat is je favoriete moment uit deze?

Van Herreweghe: Voor de eerste aflevering met Annemie Struyf hebben we heel straf beeldmateriaal teruggevonden van Maurice De Wilde, als televisiemaker een belangrijke bron van inspiratie voor Annemie. Ze legt in die aflevering ook heel goed uit hoe Jesus Christ Superstar – een film uit de jaren 70 – haar bijna in het klooster heeft geduwd. Straffe kost.

Vaste prik in het eerste seizoen was de clip van sexy Sabrina’s ‘Boys Boys Boys’, je eerste seksuele televisieprikkel. Wordt die running joke doorgetrokken?

Van Herreweghe: Alleen als er – excuseer – een opening is. Het is verbazingwekkend hoeveel goeie moppen je rond één beeld kunt verzinnen. Op een gegeven moment is het echter op. Er moet dus een heel goede aanleiding voor zijn.

De zondagavond is traditioneel een van dé piekmomenten in het programmaschema. Zorgt dat voor extra druk?

Van Herreweghe: Dat is een realiteit die je niet in de hand hebt. Ik ben altijd meer bekommerd geweest om de vraag: is het een goed programma, zal het een publiek aanspreken? Dat is de grootste druk. Maar ik vind het als tv-maker een even grote of zelfs grotere verdienste om op maandag of dinsdag met een verrassend programma te komen dat níét in de lijn der verwachtingen ligt.

Inmiddels werk je acht jaar voor Woestijnvis, waarvan zes jaar in de coulissen.

Van Herreweghe: Klopt. Neem die ervaring weg en ik zou dit programma nooit hebben kunnen maken. Ik ben op mijn 19e als Ketnetwrapper begonnen. Ongelooflijk leuk en interessant, maar op een bepaald moment realiseerde ik me dat ik nog gigantisch veel moest bijleren om op termijn het verschil te maken. Ik had het geluk om verstandige mensen rond mij te hebben die mij in deze richting hebben geduwd. En zo ben ik bij Woestijnvis terechtgekomen. Niet met de gedachte om een ster te worden, maar om goede tv te maken.

Toen je nog bij Stubru en Ketnet zat, kreeg je regelmatig onder je voeten vanwege de onnozele grappen die je maakte. Houd je je in ‘De Jaren Stillekes’ wat in?

Van Herreweghe: Ik ben nog altijd even onnozel als vijf of acht jaar geleden, maar nu in een andere context. De Jaren Stillekes draait rond verhalen en ik hoop dat die onnozele scherts een meerwaarde kan bieden. Ik hoor mensen soms zeggen: ‘Je bent zo scherp, zijn de gasten dan niet op hun tenen getrapt?’ Ik denk daar niet over na. Ik ben wie ik ben – nu klink ik als een kandidaat voor Big Brother – en wat betreft humor is dat ook logisch natuurlijk. Het zou ziekelijk zijn ook maar te hopen dat de hele wereld jou grappig vindt.

Kijk je zelf veel tv?

Van Herreweghe: Absoluut. Ik kijk vooral graag naar de typisch Engelse en Amerikaanse talkshows, met snelle, verrassende hosts zoals Jay Leno. Ik wil me in geen lichtjaren met hem vergelijken, maar hij maakt wel de televisie waarvan ik denk dat die hier ook moet kunnen, binnen een paar jaar. Iemand als Mark Uytterhoeven – om wat dichter bij huis te komen – is voor mij van onschatbaar belang geweest om de magie van het medium te ontdekken. Morgen Maandag, Het Huis van Wantrouwen, onvergetelijk. Als je met goed gevonden onzin een breed publiek kan bereiken: magistraal! Mensen zeggen soms: als je een groot publiek wil aanspreken, moet je de grappen simpel houden, maar ik ben het daar niet mee eens. Een druk bekeken programma kan absurd zijn, als je dat maar naar de kijker verduidelijkt.

Staan er nog andere Van Herreweghe-programma’s in de steigers?

Van Herreweghe: Nee. Als dit nu echt een geweldig fiasco blijkt, ga ik met pensioen. Of begin ik aan een boek over gezonde voeding.

Andreas Ilegems

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content