Soms zijn seizoenen veel te kort. Dat is het geval voor het paarseizoen van de panda en de zomer op Jupiter, maar nog veel meer voor De ideale wereld, dat na tweeënhalve maand alweer een pauze wegens het warme weer inlast. Wat een belachelijk idee. Alsof de klimaatopwarming zo hard gaat dat de lentes in België tegenwoordig ook al het risico lopen om oververhit te raken. Alsof een mens niet meer in staat is te werken als de temperatuur in de studio boven 25 graden stijgt. Je kunt toch een beetje meer water drinken? Of eens niet zo’n flanellen houthakkershemd aantrekken om te presenteren? En onder die desk ziet toch niemand of je daar in slip, zwembroek of kleine piseloe zit? In het Rusland van Poetin was het niet waar geweest, maar dit is België en hier kan het dat het beste programma van het voorbije jaar er voortijdig even tussenuit knijpt. Om de batterijen op te laden, heet dat dan.
Ik ga De ideale wereld missen. Het programma heeft een manier gevonden om met alles en iedereen te lachen zonder nijdig, venijnig of bitter te worden. Of het nu de ambtenaar is, de hoofdvogel uit het regionale nieuws, de N-VA-politicus of de politicus in het algemeen, Dimitri Bontinck en andere jihadi’s: De ideale wereld krabt aan de gevoelige plekken van soms banale en vaak opgeklopte nieuwsfeiten en zet al wie daar gevoelig voor is in zijn hemd. Bij momenten gebeurt dat subtiel – zoals die keer dat alle sprekers in het Vlaams Parlement het plots over ‘Oeplakee’ hadden in plaats van over Uplace – vaker vegen ze hun voeten en andere lichaamsdelen aan die subtiliteit.
De alcoholverslaafde Bob die het bureau en de schouder van zijn overste onderkotst, is zo afstotelijk dat het toch weer hilarisch wordt. Voor een portie pis, kak, kots en andere lichamelijke vloeistoffen moet je sowieso bij Jelle De Beule zijn. Terwijl Otto-Jan Ham nog steeds het verheven idee koestert dat De ideale wereld werkelijk iets bijdraagt aan de wereld in haar geheel, blaast De Beule iedere poging tot ernst op door er beelden van schattige poesjes, vrouwen met drie borsten of vrouwen met veel te veel borst tussen te gooien. Natuurlijk is dat erover, mijlenver zelfs, maar op een of andere manier is het een verademing in de wereld van de uitgeschreven grap.
Bovendien is De ideale wereld er regelmatig in geslaagd om – ondanks die smetvrees voor sérieux – de scherpste kritiek op pakweg Bart De Wever te formuleren. Al zingend. Op de melodie van Tien kleine negertjes. Hier thuis is het een klassieker geworden, het filmpje van De Wever die de berg af zigzagt met in zijn spoor een stel flikken waarvan de ene tegen een boom botst, de andere met zijn tong aan een ijzeren paal blijft kleven of nog een andere zichzelf in brand steekt. Of dat ene filmpje over het Vlaams Nationaal Zangfeest, waarin op beelden van een zingende Ben Weyts, Jan Jambon of Liesbeth Homans liedjes als ‘We zullen haar wel temmen, die luie Waalse hoer’ of ‘Daar wordt op Laurette geklopt, hard geklopt, zacht geklopt’, werden gemonteerd. Dat is De ideale wereld. Het peutert waar het jeukt. En het overstijgt de televisie. Het leeft in de Carré, in Barcelona en vooral: op het internet. Want ook dat heeft De ideale wereld bewezen: kijkcijfers zijn zo passé.
****, voorlopig even niet meer, VIER
DOOR TINE HENS
DE IDEALE WERELD KRABT AAN DE GEVOELIGE PLEKKEN VAN BANALE EN OPGEKLOPTE NIEUWSFEITEN EN ZET AL WIE DAAR GEVOELIG VOOR IS IN ZIJN HEMD.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
