DE HELD VAN RUBEN BLOCK (TRIGGERFINGER)

02-03-2004, 23:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:11

The Cramps bezorgden mij m’n eerste waw-moment, en dan vooral gitariste Poison Ivy. Ik viel van mijn stoel toen ik haar live aan het werk zag. Met een kauwgom in de mond, een tijgerpakje en oranje vestje aan, was ze voor mij de vereenzelviging van de seks in de rock-‘n-roll. En dan de cool waarmee ze op één tegel bleef staan, nauwelijks bewegend. Die seks, die kriebels, daar draait het om in de rock. Dankzij Poison Ivy werd ik op foute gedachten gezet.

Ik was lang een skater en fan van hardcore en hiphop. Tot ik op kot – ik studeerde schilderkunst in Gent – een gitaar leende van iemand. Daar zag ik van de weeromstuit meer toekomst in dan in het schilderen. Via vrienden ontdekte ik de rockabilly van de fifties. De puurheid, de drive en de punkattitude van die muziek sprak me meteen aan. Het waren The Cramps die het eind jaren ’70, uitgerekend de periode van arty bands als Television en Blondie, aandurfden om de rockabilly weer op te vissen. Ze boetseerden het tot een eigen klank en werden pioniers van de psychobilly.

Met Sin Alley, mijn eerste groep, speelden we ooit het voorprogramma van The Cramps in het Brusselse Lunatheater. Vanaf het moment dat zij op het podium klimmen, zijn ze een en al gemeenheid, maar in de omgang zijn het superlieve lui. Poison Ivy was zelfs wat bedeesd toen ik met haar een praatje maakte. Ze heeft, net als Billy Gibbons van ZZ Top, mijn gitaar getekend. Pas op latere leeftijd ga je beseffen hoe belangrijk die mensen zijn geweest als voorbeeld.

Wat me bij Poison Ivy intrigeert, is dat ze een eenvoudige gitaarlijn speelt, die niemand haar kan nadoen. Wat ik zeker van The Cramps geërfd heb, en wat je nog altijd in Triggerfinger terugvindt, is de nachtclubsfeer. We treden op met een gouden doek achter ons. Het mag er ook goed uitzien. Dat hebben we van The Cramps geleerd.