Binnen- en buitenlandse artiesten in hun creatieve habitat portretteren terwijl ze nieuw werk maken én een dikke classeur met werk van anderen doorbladeren: ziedaar het concept van De Canvasconnectie, dat intussen al een jaar of vier overeind blijft. Het geheim? ‘Van de overtuiging uitgaan dat je niks goeds kunt maken over wat je zelf bullshit vindt.’
In het zesdelige zevende seizoen van Canvas’ keurigste cultuurprogramma ontmoeten we naast Mount Eerie ook de Britse fotocollagemaker John Stezaker, de jonge Amerikaanse kunstenaar Alex Perweiler, de Nederlandse striptekenaar en ontwerper Joost Swarte, de vaderlandse muzikant-schilder Rudy Trouvé en de mensen achter het Japanse architectenbureau Atelier Bow-Wow. Stuk voor stuk artiesten die in de culturele actualiteit zitten – een vereiste voor dit programma – maar wier namen niet noodzakelijk het meest ronken.
‘Er moet in de eerste plaats verscheidenheid zijn in disciplines, liefst ook een mix tussen Belgisch en internationaal, jong en oud, opkomend en gevestigd’, zegt monteur Bart Zwysen. ‘Vanuit de overtuiging dat je niks goeds kunt maken over iets wat je zelf bullshit vindt, kiezen we voor mensen in wier werk we ons graag willen verdiepen’, vult Tom Van Cleynenbreugel, een van de projectverantwoordelijken, aan. ‘Het zijn misschien niet altijd de grote kleppers. Maar pas op: John Stezaker, die momenteel in Rotterdam exposeert, maakte toch maar mooi het vlotst verkopende Britse fotoboek van het moment’, zegt Van Cleynenbreugel. ‘Die gast verkoopt beter dan Banksy!’
‘Anders dan dat de artiesten hun gebruikelijke promopraatje voeren over een afgewerkt product, stellen ze hun woning of werkplaats voor ons open – wat voor een bijna huiselijke sfeer zorgt – en laten ze ons meekijken tijdens hun productieproces’, licht Zwysen de formule van het programma toe. ‘Doorgaans vinden ze dat zelf heel plezant’, aldus Van Cleynenbreugel. ‘”Ik zou ook heel graag zien hoe mijn favoriete artiesten hun platen maken”, zei Mount Eerie bijvoorbeeld. Hij was oprecht vereerd toen we hem vroegen.
‘Maar het unieke is dat de centrale gasten geen hele aflevering lang over zichzelf hoeven te praten. Uit het lijvige boek met de culturele activiteiten van het moment, dat wij op voorhand geheel democratisch samengesteld hebben – dat is het eerste wat we doen als we aan een nieuwe reeks beginnen – mogen zij de artiesten selecteren die hen interesseren of beïnvloeden’, vervolgt Van Cleynenbreugel. ‘Het kan zijn dat Edvard Munch in dezelfde reeks vijf keer gekozen wordt, maar doordat elke kunstenaar er iets persoonlijks over vertelt, krijg je telkens weer een verrassend resultaat’, zegt Zwysen.
Welke aflevering is volgens de makers zélf de meest memorabele tot nog toe? Van Cleynenbreugel: ‘Voor mij, en vele collega’s met mij, is de allereerste misschien wel de mooiste. Die ging over de Amerikaanse fotograaf Saul Leiter. Heel warme mens, ongelooflijke foto’s. Hij is vorig jaar helaas overleden, maar dat geeft die aflevering alleen maar meer cachet.’
MICHAEL ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
