‘Inchworm’ van Danny Kaye (geschreven door Frank Loesser)

‘Dat nummer heeft Kaye gezongen voor een film van Hans Christian Andersen, samen met The Emperor’s Clothes en The Ugly Duckling. Maar Inchworm is me altijd bijgebleven. Je zou het niet geloven als ik je vertel hoeveel van mijn liedjes gebaseerd zijn op die song. Niet dat je de connectie zou herkennen. Maar een nummer als Ashes to Ashes zou niet hebben bestaan zonder Inchworm. Het heeft iets van een kinderliedje, maar het is ontzettend droef, neerslachtig en indringend. Het herinnert me aan die gevoelens van pure tristesse die je als kind kunt hebben, en die je als volwassene makkelijk herkent. Er is een directe link tussen een melancholische vijfjarige en een in de steek gelaten twintiger. En dit lied legde die link voor me.’

‘Le Sacre du Printemps’ van Igor Stravinsky

‘Het is meer een compositie dan een lied, maar het maakte me ervan bewust dat muziek heel oud kan zijn en je nog steeds kan raken. Toen ik voor de allereerste keer de openingsnoten hoorde, dacht ik: Wow, dit is fantastisch! En dat ultieme basriffje op het einde! Als Jack Bruce dat zou spelen, zou het helemaal te gek zijn! ( lacht) Het heeft me echt geïnspireerd. Ik heb het ooit live proberen te spelen met een van mijn amateurbands, maar we brachten toen ook een superharde versie van Mars van Gustav Holst en dat was pas kolossaal! Dat zou ik nog wel eens willen overdoen. “En dan nu dames en heren: Mars!” (lacht) Ik denk dat het een mooie toegift zou zijn.’

‘Waiting for the Man’ van Velvet Underground

‘Ik heb Waiting for the Man zelfs in Engeland gespeeld voordat het album uitkwam in Amerika. Hoe ik dat deed? Een vriend van me ging naar de Verenigde Staten om wat met Andy Warhol te werken in The Factory. En toen hij vertrok, zei Andy: “Oh, ik heb net een album gemaakt met een paar lui. Misschien kan je het meenemen naar Engeland en kijken of ze er daar in geïnteresseerd zijn.” Bij zijn terugkeer heeft die vriend het meteen aan mij gegeven. Hij zei: “Dit is rommel. Maar jij houdt wel van rare dingen, dus wellicht vind jij er wat aan.” Het was nog zo’n ouderwetse dikke plak vinyl. Er zat enkel een wit label op en daar had Warhol zijn naam op geschreven – jawel, ik heb een exemplaar van Velvet Under-grounds debuutalbum met Andy Warhols handtekening erop! Ik draaide de plaat en wist: dit is de muziek van de toekomst, dit zijn de nieuwe Beatles! Ik was zwaar onder de indruk. Het was een heel nieuw geluid. Het was serieus en het was gevaarlijk en ik vond het fantastisch. De volgende dag ging ik naar het repetitiehok, legde die plaat op en zei: “Dit nummer gaan we leren. Het klinkt als niets dat je ooit gehoord hebt.” We hebben Waiting for the Man dan en daar geleerd en binnen een week stonden we ermee op het podium. Ik heb het Lou later verteld en die vond het geweldig. Ik zal de eerste ter wereld zijn geweest die een Velvet Underground-nummer coverde. Niemand anders kan me voor zijn geweest. Het was nog niet uit!’

Door Bill Demain.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content