Eerste zin Commissaris Kluft zuchtte.
Op een dansevenement in Brussel blijft een danseres voor dood liggen. Ze is met een messteek om het leven gebracht. Met dank aan zijn vrouw is commissaris Kluft – slordig, obees, kettingrokend en totaal niet in dans geïnteresseerd – al op de plaats van de misdaad aanwezig. Samen met zijn vroegere assistent, nu commissaris, Ali Demir en twee vrouwelijke agenten duikt Kluft in het privéleven van het Ethiopische slachtoffer. Wat volgt, is een confrontatie met vele nationaliteiten, talen, overtuigingen en geloven, want de bontgekleurde danswereld blijkt een afspiegeling te zijn van Brussel, dat een jaar na de aanslagen moeizaam zijn wonden likt. Klufts drijfveer is de waarheid, altijd de waarheid. Die vindt hij ook, maar dat die stinkt, verbaast hem nog het minst.
De beeldschone taal van Geert van Istendael is om van te watertanden: puntgaaf, zwierig en bomvol verbeelding. Net als in Van Istendaels misdaaddebuut, Het lijk in de boomgaard (2017), staat de plot niet centraal. Hij gebruikt de moord om een ander verhaal te vertellen, dat van een warm, kwetterend, multicultureel Brussel waarin deze keer fundamentalisme en angst de sluipschutters zijn. De danseres en het mes is meer dan een misdaadroman: het is een superieure zedenschets, een bitterzoete komedie vol troostend gemopper van een schrijver over zijn stad.
De danseres en het mes ****
Geert van Istendael, Houtekiet, 224 blz., ? 21,99
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
