PEIS EN WREED. ZELFS IN HET KEURSLIJF VAN EEN LANGE REEKS BARST ANDREAS’ TALENT UIT ZIJN VOEGEN.

ANDREAS

LOMBARD (COLLECTIE DERDE STROMING), 48 BLZ., A 5,25

De Chinezen (Capricornus 10) ****

Andreas heeft nog nooit een reeks zo lang volgehouden als Capricornus, genoemd naar de gelijknamige astroloog die op zoek gaat naar zijn verleden en lotsbestemming. Andreas zou daarbij zichzelf niet zijn als hij zich in Capricornus op een genre liet vastpinnen. Zo heeft hij net een cyclus van vier albums over de totalitaire organisatie Het Concept afgerond. Daarin mengde hij de klassieke iconografie over het nazisme met wilde Andreas-fantasie over mensen die letterlijk bezeten zijn door andere mensen. Het eindpunt van de nogal groots opgevatte Concept-cyclus was een infrastructurele chaos op wereldschaal. Telecommunicatie werd onmogelijk en mensen reisden opnieuw vooral te voet. Op die manier plaveide Andreas de weg voor het claustrofobische album De Chinezen, de aftrap voor een nieuwe cyclus.

Capricornus wandelt in dit tiende album nietsvermoedend een vredig plattelandsdorpje binnen, waar de rust slechts schijn blijkt. Door zijn huis-clos-karakter refereert het verhaal aan Dorro Zengu, een van de sterkste verhalen van Andreas’ andere serie Arq. Maar De Chinezen blijft niet hangen bij ongewone gewelduitspattingen in een setting die daar niet bij past. Het dorpje heeft iets van de vredige dorpjes in Andreas’ eigen Bretagne. Als je dan een patriarchale boer ten tonele voert die schiet op alles wat beweegt onder het mom dat (niet-bestaande) Chinezen op de loer liggen, dan moet een lezer het boek ook wel als een statement over het xenofobe West-Europa lezen. Andreas zet zijn reflectie op Le Pen-Frankrijk echter niet te dik in de verf. Hij toont veeleer aan dat de gevolgen van fysieke en psychologische inteelt annex terreur in kleine gemeenschappen vele malen dramatischer zijn dan een denkbeeldige vijand die van buiten komt.

Vroeger werd Andreas wel eens aangewreven dat zijn strips te veel ideeënboeken waren, waarin de emoties van de personages nauwelijks een rol van betekenis speelden. De Chinezen raakt wél een gevoelige snaar, omdat Andreas zijn personages bewust laat afwijken van de stereotiepen die ze in fictie vaak worden. Een echtpaar kan inderdaad op een dood spoor belanden en een kind hoeft geen schatje te zijn. Omdat Andreas de verwachtingen van de lezers aan zijn laars lapt, verlegt hij weer eens een grens.

Gert Meesters