‘DE BESTE LAPDANCE OOIT. DACHT HIJ’

MELODY GARDOT Lissabon is haar nieuwe Parijs.

Na het fantastische orkestrale jazzalbum My One and Only Thrill en haar concerten in Gent en het Rivierenhof werd het erg stil rond Melody Gardot. Maar kijk: op Gent Jazz stelt ze een fadoproject voor.

MELODY GARDOT

Gent Jazz, 8/7, 22.30

‘Nog tien minuten, dan kan ze je ontvangen.’ ‘Nog een kwartiertje.’ ‘Bijna klaar!’ De assistente heeft de blik van een ree in de koplampen van een SUV. Er zijn nog zekerheden: de zon komt op, de maan gaat onder, en Melody Gardot heeft grillen.

Die grilligheid blijkt ook in haar muziek. Na enkele jaren van trouw aan de jazz en gedweep met Parijs gooit ze het op The Absence over een andere boeg. Fado is haar nieuwe jazz, Lissabon haar nieuwe Parijs. En daar staat ze dan in het deurgat: gestileerd rokend, in een plisséjurk van Lanvin, met tulband en zonder die opzichtige verlovingsring van enige tijd geleden.

Twee jaar geleden vertelde je in de Parijse Olympia dat je op een dag vastzat in Lissabon. Je had je paspoort verloren. Je hart blijkbaar ook.

MELODY GARDOT: Na drie jaar toeren kón ik niet meer. Hoezeer ik ook hield van wat ik deed, ik moest me losmaken van die tournee en van die muziek. Op een dag kroop ik uit bed en ik zei hardop: ‘Ik ga naar Portugal, en dan naar Zuid-Amerika.’ Mijn geplande vier maanden in Portugal werden er zes. Ik besloot Portugees en Portugese gitaar te leren. Ik kreeg les van de weduwe van Carlos Paredes, vader van de Coimbra-fado. Dat is een heel bijzondere variant, ontstaan aan de universiteit van Coimbra. Het is een highbrow milieu, en de teksten zijn heel poëtisch. En vooral: het is een heel andere vibe dan Lissabon. Toen ze me in de hoofdstad een Portugese gitaar in mijn handen stopten, speelde ik er een stukje Afrikaanse blues van Ali Farka Touré op. Blasfemie! Mocht niet! In Coimbra is het een stuk vrijer, zonder dat het respectloos zou zijn. Maar goed, het was een heerlijke tijd. Geweldige wijn en spiritualia hebben ze daar. Die maken helemaal de geesten in je los – ze heten niet voor niets spirits. Ik schreef er al snel genoeg materiaal voor drie platen.

Als je de crisis daar bekijkt, je zou je voor minder aan de drank begeven.

GARDOT: Ik was er voor de crisis écht toesloeg. De sfeer was uitgelaten, met veel gefeest en drank. Bring on the crisis! riepen ze. Dat vuur, man! Schilders, muzikanten, modeontwerpers, iedereen was uitgelaten. Je kunt het vergelijken met de sfeer rond de val van de Muur in 1989. Maar die crisis hebben ze gekregen. Toen ik na al mijn reizen terugkeerde naar Lissabon, leek het een andere stad. Maar ik weigerde mijn teksten te veranderen. Ik hield vast aan mijn eerste indrukken, de polaroids van mijn reis.

Verval je zo niet in karikaturen?

GARDOT: Ik bedoel niet dat je blind moet zijn voor negativiteit, je moet ermee dealen. Er was veel duisternis in de steden waar ik ben geweest. Buenos Aires wordt vaak het Parijs van Zuid-Amerika genoemd, maar het is tegelijk een derdewereldstad waar moeders en kinderen uit vuilniscontainers eten. Dat sneed diep, ja. Maar je wordt geprikkeld door die schijn van magie, ook al weet je dat het bedriegerij is. Omdat die schemerzone, die ambivalentie het leven kleur geeft. Als ik al die fadoliederen hoor over wenende vrouwen die hun mannen uitwuiven, denk ík meteen: het eerste wat die gasten zien wanneer ze een andere haven binnenvaren, zijn bordelen. In de song Goodbye ga ik nog een stapje verder: die zeeman zit in zo’n hoerenkast, geblinddoekt op een stoel, en denkt: straks krijg ik de lekkerste lapdance ooit van die slanke griet. En ja hoor, hij houdt het niet meer! Tot die vrouw de blinddoek wegtrekt en hij uitroept: ‘ Holy shit, jij bent een walvis!’ (schatert)

Wat je liefdesliedjes betreft: in je vroegere teksten stelde je je bijna onderdanig op. Nu speel je hard to get.

GARDOT: Ik ben gewoon de spelletjes beu, de dubbelhartig- heid van sommige mannen.

Vergeet die vent. We’ll always have Paris.

GARDOT: Ik kom er net vandaan. Ik liep er pianist Baptiste Trotignon tegen het lijf. We hebben samen een song van hem opgenomen. Je moet het die Fransen nageven: ze zingen over rondneuken en bedrog en toch klinkt het allemaal zo blij. Haaaa, you gotta love Paris.

THE ABSENCE

Uit bij Decca/universal.

VOLGENDE WEEK

D’Angelo (Gent Jazz, 14/7)

DOOR BART CORNAND

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content