Das Pop ***
SPEL ZONDER GRENZEN. Alles mag en alles kan op de nieuwe Das Pop: ‘The Game’ is een speelse plaat voor zowel kitschnichten als meerwaardezoekers.
The Game
Pop
EMI
Vrijwillige onthouding: tegenwoordig zijn er meer voetballers en wielrenners die er heil in zien dan pastoors en bisschoppen. Ook muzikanten geven kennelijk hun eigen invulling aan spontane abstinentie. Toen de vorige plaat van Das Pop slechts moeizaam een weg naar de kleinhandel bleek te vinden – een gevolg van allerlei troubles met labels en platenfirma’s – legde de groep zichzelf een embargo op: zolang de release van hun derde album uitbleef, zouden Bent Van Looy en de zijnen niet aan nieuw materiaal werken.
Honger als de beste saus, weet u wel. Die zelfgekozen muzikale deprivatie zou hun gretigheid zodanig oppoken, was de filosofie, dat er bij de hervatting der muzikale werkzaamheden niets minder dan een creatieve explosie zou volgen. Een meesterzet van monsieur Van Looy, mogen we zeggen, want die vrijwillige onthouding van de songschrijverij bleek de kiem voor een artistieke eruptie van formaat, een uitbarsting zoals we er sinds die van mr. Creosote in The Meaning of Life geen meer hebben meegemaakt.
The Game is daardoor een speelse, bij momenten zelfs uitbundige plaat geworden. Ze klinkt in ieder geval alsof Bent en co zich in de studio hebben uitgeleefd als kinderen in een snoepwinkel – om niet te zeggen: als Bart De Wever tijdens Happy Hour in frituur ’t Draakske. Dat merk je aan het weelderige palet van invloeden uit de jaren 70 en 80 dat op The Game doorklinkt: beetje ELO, veel ABBA, maar ook Randy Newman en Billy Joel. Aan de permissieve productie en gedurfde arrangementen die vol guilty pleasures zitten: de sax in Yesterday, de wel héél erg naar Can You Feel It van The Jacksons knipogende ritmesectie in Wronging The Rights of de minstens even grote verwantschap tussen Fair Weather Friends en Shout To The Top van The Style Council. En tenslotte aan de guitige gimmicks die links en rechts opduiken: vuilnisbakken die worden aangewend als percussie-instrument, de sinustoon van een iPod die in een song zit verwerkt, Bent die zich op het einde van Skip The Rope tot de controlekamer wendt met een temperend ‘Wow-wow-wow!’.
Akkoord, deze vierde worp ontbeert misschien de muzikale rechtlijnigheid van hun vorige, maar voor elke kitschnicht die bij The Game gilt van genot, zal er ook een muzikale fijnproever goedkeurend over zijn sikje strijken.
DOWNLOAD
The Game
Fair Weather Friends
I Me Mine
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier