Jonathan Demme, bekend van The Silence of the Lambs (1991) en Philadelphia (1993), probeert met de tragikomedie Ricki and the Flash vooral niemand voor het hoofd te stoten.
Toen Jon Stewart nog de presentatorsstoel van The Daily Show verwarmde, hield hij regelmatig een pleidooi tegen het zwart-witdenken dat de Amerikaanse samenleving steeds meer in zijn greep heeft. Daarmee had hij het niet over racisme, seksisme of ander onfris ideeëngoed, maar over de radicale tegenstelling tussen links en rechts. Ofwel ben je Republikein, ofwel ben je Democraat, en als je eenmaal je kant gekozen hebt, blijf je halsstarrig in je hokje zitten en knal je alles wat de tegenpartij zegt per definitie af. Het ergste is dat die kloof nergens zo wijd gaapt als in de politiek, wat betekent dat elke poging om problemen aan te pakken automatisch afgeblokt wordt. Als we er ooit uit willen raken, moeten we dringend weer leren om de koppen bij elkaar te steken, meende Stewart, en in Ricki and the Flash treedt regisseur Jonathan Demme hem volmondig bij.
Begrijp ons niet verkeerd: dit is zeker geen politiek pamflet. Demme vond het scenario bij Diablo Cody, bekend van Juno en Young Adult, die zich op haar beurt liet inspireren door haar eigen schoonmoeder, een 61-jarige dame die al sinds haar prille jaren in alle mogelijke bars van Jersey met haar rockband speelt. Om er een beetje drama aan toe te voegen – het blijft tenslotte cinema – breidde Cody dat gegeven uit tot het verhaal van een vrouw die ooit besloot om haar droom de voorrang te geven op haar verantwoordelijkheden en daar nu mee moet afrekenen. Ricki Rendazzo (Meryl Streep) geeft als gevorderde vijftiger nog altijd van jetje met haar band Ricki and the Flash. Veel volk zit er niet te kijken, maar ze geniet er niettemin van. Naast het podium is ze een verbitterde vrouw, en we komen al snel te weten waarom. Lang geleden heeft ze haar gezin in Indianapolis achtergelaten om in Californië een muziekcarrière na te streven, en het contact is in de loop der jaren compleet verwaterd. Tot ze telefoon krijgt van haar ex (Kevin Kline): het gaat niet goed met hun dochter Julie (gespeeld door Streeps echte dochter Mamie Gummer) sinds haar man haar inruilde voor een andere vrouw.
Wat volgt, moet veruit het voorspelbaarste zijn wat Diablo Cody al uit haar duim gezogen heeft. Elk olijk of dramatisch ideetje dat de film uitzet, loopt precies af zoals verwacht. De charme van de acteurs maakt gelukkig veel goed – ja, ook Meryl Streep, die eruitziet als een ietwat wanhopige zus van Lita Ford – maar finaal is Ricki and the Flash een gezellige tragikomedie die vooral niemand voor het hoofd wil stoten, wat dan weer perfect aansluit bij de politieke insteek. Net zoals Ricki haar verbittering (en rechtse voorkeur) moet opzijschuiven om zich met haar gezin te verzoenen, moeten we met zijn allen onze trots vergeten en samen aan de toekomst bouwen. Dat Ricki and the Flash aan het eind Let’s Work Together van Canned Heat brengt, zegt alles. Als dat geen mooie boodschap is.
RICKI AND THE FLASH **
Jonathan Demme met Meryl Streep, Kevin Kline, Rick Springfield
RUBEN NOLLET
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
