Nu op Netflix
Na bioscooprecords te hebben verpulverd met Iron Man, Thor en Captain America (vanaf deze week samen te zien in aflevering 2 van megablockbuster The Avengers) bundelt stripgigant Marvel nu ook de krachten met Netflix. Held nummer één die zich laat streamen, is Matt Murdock alias Daredevil: blinde advocaat bij dag, stoere burgerwacht bij nacht. Murdock bindt na zijn uurtjes met behulp van zijn superscherpe zintuigen de strijd aan met het criminele gespuis van de New Yorkse onderwereld in de duistere, door showrunner Steven S. DeKnight behoorlijk sfeervol in beeld gebrachte straten van Hell’s Kitchen.
Hoofdrolspeler Charlie Cox – u kent hem misschien van de film Stardust (2007), of als bodyguard Owen Slater in Boardwalk Empire – kreeg de nobele taak om ons het Daredevil-misbaksel met Ben Affleck uit 2003 te doen vergeten – Affleck hangt momenteel trouwens de nieuwe Batman uit.
‘Ik was tegelijk uitzinnig van vreugde en doodsbang toen ik de rol aangeboden kreeg’, zegt de Engelse acteur met Iers en Schots bloed. ‘Alsof ik de loterij had gewonnen! Ik was net voordien een paar maanden werkloos geweest en had nog nooit een Daredevil-comic gelezen. Mijn eerste introductie tot dat universum waren de scenario’s. Ik ben me pas bewust geworden van het fenomeen toen ik de fans ontmoette op Comic-Con (de jaarlijkse hoogmis voor geeks in San Diego, nvdr. ). Een ziek jongetje vroeg me daar of ik wel besefte dat heel wat jongeren met een handicap, en niet enkel blinden, geïnspireerd zijn door Daredevil. Dat was voor mij een moment om nederig van te worden.’
Daredevil heet dan wel de jongste nieuwkomer in het rijtje van ‘Netflix original series’ te zijn, maar is eigenlijk helemaal niet zo origineel. Het is het zoveelste audiovisuele Marvel-product, na Agents of S.H.I.E.L.D. en Agent Carter op kabelzender ABC en zowat een dozijn peperdure studiofilms. Het is ook een halve advocatenserie, verpakt als een whodunit – compleet met uitgediepte misdaadcase en een blonde assistente die zelf in de intriges verwikkeld raakt. De goeden zijn goed, de slechteriken zijn slecht. En de vrouwen… tja, die zijn zowel slachtoffer als hulpje – soms allebei tegelijk.
Op één vlak distantieert de serie zich wel van zijn voorgangers: bloederig geweld. Anders dan het familievriendelijke stunt- en vliegwerk van Iron Man en co. zijn de gevechten van bottenbreker Daredevil even sober als brutaal. Er wordt behoorlijk wat afgemept in de serie, er worden ledematen afgehakt, hoofden tot pulp geslagen en ogen gespietst. ‘Daredevil mikt op een ander, meer volwassen publiek’, knikt Cox. ‘In die zin zijn we absoluut grensverleggend. Ik denk niet dat Marvel ooit eerder heeft toegelaten om bloed te tonen in een van zijn tv-series of zelfs in zijn films. Daredevil is dus het eerste Marvel-product dat een PG-16-rating krijgt.
‘Als ik wil, speel ik Daredevil nog tot ik negentig ben’, grapt Cox. ‘Als acteur in een tv-serie teken je standaard voor zes jaargangen – tenzij je héél beroemd bent en eisen kunt stellen. Bij Marvel zijn de contracten nog ingewikkelder: Daredevil is eveneens lid van The Defenders, die binnen afzienbare tijd óók een eigen tv-avontuur krijgen. Er waren dus al van in het begin twee reeksen in het spel. Of ik nu al bang ben om getypecast te worden, zoals het personage van Michael Keaton in Birdman? Nee. Als het ooit gedaan is met Daredevil, dan ga ik een poosje vrij nemen en eens heel goed nadenken om iets compléét anders te doen.’
ANDREAS ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
