Daniel Norgren

Een vrolijke Frans is de Zweed Daniel Norgren nooit geweest. Zijn amalgaam van Scandinavische soul, rammelblues, Neil Young-waardige folk en field recordings hinkt tussen existentiële bedrukking en de hoop dat klamme gevoel ooit te kunnen afschudden. Zelfs na een afwezigheid van vier jaar, waarin Norgren wat persoonlijke zaakjes op orde moest krijgen, blijft die omschrijving actueel. Toch kun je je zo voorstellen dat er aan Wooh Dang meer gegrijns dan anders te pas is gekomen. De voorheen solitaire singer-songwriter betrok bij zijn onomfloerste huisopnames een groep, waarmee hij hoorbaar een kameraadschappelijke band ontwikkelde – hoor de jakkerende Bo Diddley-beat in Dandelion Time of het jubelende orgeltje in Rolling Rolling Rolling maar aan. Toch is de verstilling niet helemaal uit zijn werk weggeëbd.