Zondag 27/1, 21.35 – Canvas
‘Ik mis hem nog steeds’, zegt Tom Barman over Mark Sandman, de bezieler van de Amerikaanse rock- ‘n-jazzband Morphine, die in 1999 op een podium nabij Rome bezweek aan een hartaanval. Cure for Pain volgt zijn muzikale levensloop, zoekt de gekwelde mens achter de introverte crooner aan de hand van archiefbeelden en getuigenissen. De dEUS-frontman heeft hem ook goed gekend.
‘Mark was een gouden kerel, een heel warm iemand’, aldus Barman. ‘Hij was een beetje als een grote broer voor mij – ik was midden 20 toen we samen optrokken, hij al 40. Hij was een dEUS-liefhebber, fan van onze old-world funk, zoals hij onze muziek omschreef. Morphine heeft veel voor ons gedaan. Ons meegenomen op tournee doorheen de States, bijvoorbeeld. We waren echt buddy’s. Ik mis hem nog steeds.’
Mark Sandman stond bekend als een loner, iemand die moeilijk te doorgronden was.
TOM BARMAN: Misschien juist daarom dat ik met hem sympathiseerde. (lacht) Nee, ik vond hem juist erg grappig, heel droog. Hij is eens bij mij blijven slapen, op zo’n typisch Belgische, druilerige dag. Dan keek hij zuchtend door het raam en zei: ‘Nice day… If you’re a duck.’(lacht)
Hoe hard kwam het nieuws over zijn dood aan?
BARMAN: Wij waren op dat moment aan het toeren met R.E.M. Ik herinner me nog goed dat Michael Stipe per telefoon zijn medeleven betuigde aan Sabine, de vrouw van Sandman. We waren allemaal in shock toen we het hoorden. Twee weken voordien stonden wíj nog op dat podium in Italië, waar Mark in elkaar is gestuikt. Dat maakte het extra pijnlijk.
Een maand voor zijn overlijden heb ik hem voor de laatste keer aan de lijn gehad. Zijn telefoontjes waren goud waard. Als ik opnam, zei hij met zijn lage stem: ‘Barman… Sandman.’ Enfin, we waren aan het feesten op de tourbus toen hij me belde. ‘Tom, let’s talk more tomorrow’, zei hij, omdat hij merkte dat ik een beetje in de wind was. Daarna heb ik hem nooit meer gehoord.
Ben je zelf ooit bang voor de desastreuze gevolgen die een te heftig rock-‘n-roll-leven kunnen hebben?
BARMAN: Natuurlijk is dat iets waar ik soms bij stilsta, zeker omdat ik meerdere vrienden van rond zijn leeftijd verloren heb. Nu, ik probeer mijn lichaam een beetje in conditie te houden door veel aan sport te doen. Mark had natuurlijk een ‘zwaar’ verleden, hij is lang verslaafd geweest aan heroïne. Maar daar was hij toch al een tijdje van verlost. Voor zover ik weet, hield hij het bij sigaretten, en af en toe een jointje en een whisky. Hij was heel actief, hij bewoog en danste veel op het podium. Helemaal op het einde had hij pijn aan zijn linker- of rechterarm. Wat er precies aan de hand was, weet ik niet, maar Sabine had hem gevraagd naar de dokter te gaan. ‘Schatje, ik ben een weekje weg, en dan maak ik een afspraak’, antwoordde hij. In die week is hij gestorven.
Morphine is de cultstatus nooit echt ontstegen. Werden, worden ze onderschat?
BARMAN: Ik vind van wel. Ze deden het goed in Amerika en hadden een trouwe fanbase in Europa, maar ze hebben hun ongelooflijke eigenheid, hun unieke sound nooit kunnen verzilveren met een mainstreamhit. Op zich is dat perfect oké, want zo is hun integriteit en hun donkerte bewaard gebleven. Hun vrienden van The Presidents of the United States of America, die naar het voorbeeld van Morphine met de tweesnarige bas stoeiden, hebben wel miljoenen platen verkocht. Dat moet toch pijn gedaan hebben.
Kort voor zijn dood had Sandman een fantastische platendeal gesloten – in die tijd lagen platenfirma’s nog niet op hun gat en werd er nog met hoge voorschotten gezwaaid. Hij was de koning te rijk. Hij begon ook nieuwe wegen in te slaan, er mocht al eens een vibrafoon of een piano aan te pas komen. Geloof me, de man zou alleen nog maar beter zijn geworden.
Zit er iets van Morphine in dEUS?
BARMAN: Ik heb wel het een en ander opgestoken van de wat literaire, nocturne teksten van Sandman, denk ik. Hoewel die van hem doorgaans veel simpeler zijn. Dana Colley, de saxofonist van Morphine, heeft trouwens meegespeeld op In a Bar, under the Sea.
Na de dood van Mark Sandman heb ik vijf jaar lang niet naar Morphine kunnen luisteren, maar de laatste tijd draai ik hun albums weer wat vaker. Het blijven klassiekers. Het swíngt. Bij Morphine draaide alles om de groove.
Op jullie vierde albumn, Pocket Revolution, heb je The Real Sugar aan Sandman opgedragen. ‘In loving memory of Mark Sandman’, staat er. Waarom juist dat nummer?
BARMAN: Omdat daar zijn invloed overduidelijk in zit, al had ik dat zelf pas achteraf door. (begint te zingen)‘Only love is the real sugar, only love is the real / Everybody’s ever felt lonely snap your fingers, everybody’s ever felt lonely…’ Het heeft een Morphine-feel. Ik herken er de structuur van Mary Won’t You Call My Name en You Look like Rain in.
MICHAEL ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
