Oude rotten die rusten noch roesten maar rijpen in stijl: ze zijn dun gezaaid, maar Paul Weller is er één van. ‘Wie gaat mij vertellen hoe ik me als 53-jarige moet gedragen?’

Van die 53 levensjaren die – nauwelijks, het moet gezegd – te lezen staan in z’n vlijmscherpe trekken heeft the modfather er 36 in actieve dienst in het muziekwezen opzitten, meer dan twintig daarvan met een zelfstandig statuut. Een carrière goed voor elf soloalbums, met het pas verschenen Sonik Kicks als benjamin in het lijstje. Dubbele felicitaties zijn op z’n plaats, want de rakker is onlangs ook nog eens papa geworden, en wel van een gezonde tweeling, Bowie en John Paul Weller.

Heeft de komst van twee nieuwe Wellers invloed gehad op het creatieproces van ‘Sonik Kicks’?

PAUL WELLER: Eerlijk gezegd is de plaat eigenlijk al een jaar klaar, maar de release hebben we uitgesteld tot na de geboorte van de jongens. Een plaat maken en uitbrengen is zo al een intense en zenuwslopende ervaring, maar een zwangerschap is toch een ander paar mouwen.

Je zou denken dat het went.

WELLER: Kinderen krijgen? I don’t think so, mate!

Euhm, ik bedoelde platen maken. Je hebt er, alle groepen meegerekend, meer dan dertig achter je naam staan.

WELLER: Nee jong, het is telkens opnieuw hard werken. Eens je in de flow zit, neemt het je hele leven over. Zelfs aan de afwas sta ik teksten en melodieën aan te passen in mijn hoofd. Na twintig jaar is songs schrijven nog steeds een kwestie van trial and error. Een belangrijke les voor songschrijvers in spe: koester je fouten, ze groeien vaak uit tot de beste ideeën.

De sfeer op ‘Sonik Kicks’ herinnert me af en toe aan ‘Wild Wood’, je tweede solo-album dat volgend jaar z’n twintigste verjaardag viert.

WELLER: Twintig jaar, it’s fucking mental, innit? Een fijne tijd was dat, want in die periode kwam ik de laatste, oppervlakkige jaren met The Style Council te boven. Creatief kreeg ik opnieuw mijn voet tussen de deur. Daarom is Wild Wood me enorm dierbaar, de titeltrack is zelfs een van de beste songs die ik ooit geschreven heb. Al zeg ik het zelf.

Geen plannen om ‘Wild Wood’ integraal live te brengen?

WELLER: Een hatelijke trend vind ik dat, net als de meeste van al die reünies tegenwoordig. Ik wil niet teren op mijn verleden, en nog minder maak ik nieuwe platen als excuus om oude successen te herkauwen.

‘When he wakes up in the morning/It takes him time to adjust/So sick and tired of the money/And all the life that he’s lost’, zing je in ‘That Dangerous Age’. Zeg me niet dat je een midlifecrisis voelt komen?

WELLER: Wat is dat, een midlifecrisis? De maatschappij die anderen oplegt hoe ze zich moeten gedragen, toch? That Dangerous Age gaat over de ongeschreven regels waaraan mensen van middelbare leeftijd zich dienen te houden. Toen bekend raakte dat Hannah en ik in verwachting waren van een tweeling, werd daar links en rechts smalend op gereageerd, en dat maakte me behoorlijk pissig. Wie gaat mij vertellen hoe ik me moet gedragen als 53-jarige? Ik weet het zelf geeneens, want ik ben nooit eerder 53 geweest! Kijk naar Iggy Pop: die is de zestig voorbij en gaat nog steeds als een beest tekeer op het podium. Stel je voor dat hij zich zogezegd naar zijn leeftijd gedraagt. Sorry, maar je kan geen Search & Destroy staan zingen in een smoking. (Lacht)

Je kinderen uit een vorig huwelijk zingen mee op ‘Happy Children’, en je huidige vrouw op ‘Study In Blue’. Klinkt leuk, zo’n familiebedoening.

WELLER: Als het past, waarom niet? Ook mijn neef speelt gitaar op Sonik Kicks. Niet omdat hij mijn neef is, maar omdat hij zijn instrument goed beheerst, net als alle andere muzikanten die meededen. Graham Coxon, Noel Gallagher en alle anderen: uiteindelijk zijn ze allemaal mijn kinderen. (Grijnst)

In ‘Kling I Klang’ zing je: ‘I don’t care what the neighbours think/I’ve heard their dripping from the kitchen sink’ – ik dacht dat Noel tegenwoordig je buurman was?

WELLER: En ik zeg het je, zijn wastafel is zo lek als een zeef. (Lacht) Neen, Noel en ik wonen wel degelijk in dezelfde straat, maar we kijken niet bij elkaar binnen. Die tekst gaat trouwens niet over gebrekkig sanitair, maar over de Britse onverschilligheid tegenover onze militaire aanwezigheid in het Midden-Oosten. Niemand lijkt nog te weten waarom we daar oorlog voeren. Elke dag worden we overstelpt met cijfers van gesneuvelde soldaten, maar over de duizenden burgerslachtoffers zwijgen de kranten in alle talen. Een schande is het.

Op je vorige album ‘Wake Up The Nation’ kwam de angry young man in je nog eens prominent naar boven. Hoe heb je naar de rellen gekeken die Engeland vorige zomer teisterden?

WELLER: Ik vond het een trieste boel. Kijk, natuurlijk zijn die kids het slachtoffer van onze materialistische samenleving, maar geweld en vandalisme zijn daar niet het antwoord op. Racisme bij de flikken en werkloosheid los je niet op door plasma-tv’s en sneakers te stelen. De rellen tijdens het Thatcherregime in de jaren tachtig: die waren pas het resultaat van oprechte frustratie, dit was pure hebzucht. Met revolutie had het niks te maken. Helaas.

Londen staat komende zomer helemaal in het teken van de Olympische Spelen en het diamanten jubileum van de Queen. Speciale plannen?

WELLER: Ja, zo ver mogelijk van beide dingen vandaan blijven. I’m getting the fuck out of the way.

SONIK KICKS

Uit op 26/3 bij V2.

DOOR JONAS BOEL