ZWARTE WEDUWE. MET DEMONISCH PLEZIER LAAT COURTNEY LOVE HET BEEST IN ZICH LOS.

AMERICA’S SWEETHEART

(Virgin)

Courtney Love **

De voorbije zes jaar heeft Courtney Love meer in de rechtbank dan in de studio gezeten. Ze leverde strijd met Universal om onder haar platencontract uit te komen, twistte over het nalatenschap van Nirvana en liep onzacht tegen de wet aan wegens gerotzooi met drugs. Geen wonder dat America’s Sweetheart overkomt als een slemppartij na een lange periode van geheelonthouding. In tegenstelling tot de laatste Hole-plaat Celebrity Skin, die Californische pop knuffelde, is dit vuil, confronterend, snerpend en grotesk. Love ontsteekt in een grote colère en stelt haar zelfdestructieve natuur centraal in All The Drugs en Sunset Strip. Het geluid wordt vakkundig dichtgemetseld met de hulp van fijn volk als Wayne Kramer (MC5) en Kim Deal (The Breeders). Het snokt en spettert dat het een aard heeft.

‘They say rock is dead/and they’re probably right’, oreert ze al meteen in Mono. Wat zou ze graag als redder van de rock-‘n-roll worden binnengehaald, net zoals The Strokes en The White Stripes. Helaas. Hen zal je nooit betrappen op het herkauwen van een vergeelde grungeformule, zoals Love doet in I’ll Do Anything. Het album leest als een groot citatenboek. But Julian, I’m A Little Older Than You – gericht aan de frontman van The Strokes – refereert aan Ramones en The Clash, Zeppelin Song parafraseert Robert Plant en Mono eert de punk van Black Flag en The Damned. In Sunset Strip, dat knipoogt naar All Tomorrow’s Parties van The Velvet Underground, zingt Love: ‘Hey God, you owe me one more song/ so I can prove to you/that I’m so much better than him’. Slechte karakters als u en ik zien daarin een verwijzing naar Kurt Cobain, al houdt de auteur vol dat ze enkel fantaseert over het dichtknijpen van de strot van Fred Durst.

Toegegeven, het is catchy teringherrie. Daar zal schrijfpartner Linda Perry (ex-4 Non Blondes) ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Al moest die naar verluidt ‘eerst een stoombad nemen’ voor ze in zee ging met Love. Kwestie van haar verleden als songleve-rancier voor Pink en Christina Aguilera van zich af te spoelen. De brulboei heeft echter geen enkele reden om denigrerend te doen over deze tieneridolen. Zij kunnen tenminste zingen. Love munt eerder uit in het krijsen. Sunset Trip zou een geweldige song geweest zijn als ze niet als een hysterisch wijf zou staan roepen. Calorieën heeft America’s Sweetheart met tonnen. Maar originaliteit? Nada.

Peter Van Dyck