De Vlaamse Opera. Van 8 tot 21 januari in Gent. Tickets: tel. 09-225 24 25

Wagner haatte de muziek en Beethoven vond het libretto immoreel. Maar schijnt bedriegt, zoveel is zeker. Geef je over aan minstens twee hartverscheurende aria’s en je begrijpt meteen dat Mozart – in 1790 zowat op het hoogtepunt van zijn kunnen – en Da Ponte duivels goed wisten wat ze deden toen ze deze bloedmooie opera schreven.

De ‘leerschool voor geliefden’ is, inderdaad, een frivole parodie op ontrouw en verleiding, een spiegel voor de achttiende-eeuwse bourgeoisie en een burleske opera buffa met een onwaarschijnlijke plot. Maar, beste Beethoven, er is meer. Onder het oppervlak van de komedie schuilt een wrange observatie van de liefde, meteen ook een vurige verwerping van haar romantisch ideaalbeeld. Immoreel? Wel integendeel. Don Alphonso (een glansrol voor Michael Krauss) slaat spijkers met koppen als hij de twee pochende jongemannen vraagt of hun geliefden vrouwen of godinnen zijn. De koppels zijn immers verliefd op de liefde, niet op mensen van vlees en bloed. Om hun naïef concept bij te sturen (en niet, zoals de titel laat vermoeden, om aan te tonen dat alle vrouwen ontrouw zijn), stelt de verlichte Alphonso een weddenschap voor: Ferrando en Guiglielmo zullen elkaars partner moeten verleiden. Wat volgt is een ruim drie uur durende caleidoscopische verkenning van alle emoties die met liefde samengaan. Euforie en verwarring, lust, opwinding en verleiding, tederheid, teleurstelling en standvastigheid, ze worden briljant weerspiegeld in partituur en libretto.

Deze productie is niets minder dan een wervelwind. In een regie van Guy Joosten komen de buffa-elementen mooi tot hun recht, de dramatiek werd helaas iets minder uitgepuurd. Misschien een gemiste kans, al maakt Jos van Immerseels glasheldere interpretatie van de muziek alles goed. Van de eerste maten uit de ouverture tot de laatste tonen van de finale klinkt het geheel dartel en fris. De hele voorstelling door wordt de actie – overigens verplaatst naar een schitterende hotellobby uit de jaren dertig – vlekkeloos ondersteund door het orkest. De soms lichtjes tegenvallende acteerprestaties (Rebecca Caines Despina is af en toe te vulgair en te bitter) bedekken we graag met de mantel der liefde. Liefde is misschien niet absoluut, pure schoonheid is dat wel: laat je verleiden door Così Fan Tutte.

DOOR WIM SMETS