Coco

De thematiek van Coco, de negentiende lange animatiefilm van Pixar, is vertrouwd, het verhaal niet onvergetelijk: de twaalfjarige Miguel wil doodgraag muziek spelen, maar mag dat niet van zijn familie, antimuzikale schoenmakers. Dat de klemtoon daarbij op muziek ligt, zal u ook niet verbazen. Minder voorspelbaar is de oprechte passie voor de Mexicaanse cultuur. Je weet niet waar eerst gekeken wanneer Miguel op de Día de Muertos in de magnifiek uitgebeelde dodenwereld belandt. Die is zo weinig macaber en zo levendig, fantasie- en kleurrijk dat je zin krijgt om Magere Hein vervroegd te laten afkomen. Coco haalt niet het duizelingwekkende niveau van Inside Out, Up of Wall-E, maar bloeit na een wat moeizame start wel mooi open. En wie op het emotionele einde geen traantje plengt, moet ofwel minder kalmeermiddelen slikken ofwel zich laten behandelen tegen cynisme.