Claire Darling

Catherine Deneuve staat al decennia te boek als de even elegante als ondoordringbare ijskoningin van de Franse film, een persona die ze op haar oudere dag tracht bij te stellen met komedies en moederrollen. Helaas gaat haar dat meestal niet zo goed af, en ook nu staat la Deneuve aan een potje pathetiek en overacting te doen als de flamboyante Claire, die in een impulsieve bui besluit haar hele inboedel te verpatsen voor een appel en een ei, tot horreur van haar dochter (Deneuves levensechte dochter Chiara Mastroianni). Die vreest dat mamalief, die ze al een poos niet meer gezien heeft, compleet gek en dement geworden is. Het helpt ook niet dat regisseur Julie Bertuccelli (vooral bekend van Depuis qu’Otar est partie uit 2007) deze sentimentele dramady over (moeder)liefde, lijden en afscheid nemen braafjes en als een poppenautomaat in beeld brengt, alsof je door een album vol vergeelde prentkaarten zit te bladeren. Deneuve staat prachtig met haar witgrijze haar en is nog altijd een gracieuze verschijning die, geheel conform haar personage Claire, alle aandacht naar zich toezuigt, maar een piek in haar monumentale oeuvre kun je dit in geen geval noemen.