Omdat het spoor van vernieling – vier failliete zaken – dat de vorige Chef in Nood, Luc Bellings, achter zich had gelaten te groot was geworden, is het intussen aan Stéphane Buyens om hopeloze restaurants uit het afvoerputje te prutsen. Hij had het nooit gedacht, mompelde Stéphane toen hij op de tram van De Panne naar Blankenberge stapte. Wat had hij nooit gedacht? Dat hij de tram zou nemen? Dat hij staartvis smakend naar van het wegdek geschraapt rubber zou eten? Nee, hij had nooit gedacht dat er een Blankenbergse variant op de Spaanse keuken bestond. Nog even leek er in zijn ogen hoop te gloren. Dat die Blankenbergse variant misschien wel eens het geheim van de zesde smaak bevatte, maar toen hij voor het met kleefband aan elkaar geplakte pand van Poco Loco stond, kon Stéphane niet anders dan hevig verontwaardigd het hoofd schudden.
‘Gesloten’, hing er voor de deur – en ‘Cerrado’. Ook dat kon Stéphane niet geloven: dat een restaurant op de middag koppig de deuren gesloten hield. ‘Met zo veel volk op de dijk.’ ‘Dat volk komt hier niet binnen’, antwoordde uitbater Norbert lijzig, terwijl hij zo geconcentreerd aan zijn kalende schedel krabde als verwachtte hij er de ingang naar een goudmijn te vinden en de oplossing van het probleem Poco Loco.
Naast Norbert stond handenwringend en breed glimlachend chef Erwin. Al dertien jaar koesterde hij die Spaanse keuken. Maar al dertien jaar lang bakte hij er zeer weinig van. Met 47 gerechten op de kaart, 25 tapas in de vitrine en amper klanten in de zaak was dat niet zo vreemd. Trop is te veel, het is al vaker door veel dommere mensen gezegd. Na een blinde proefsessie – schitterend beeld! – werd besloten Spanje door Tex-Mex te vervangen. Gedefinieerd als: een mengelmoes van alles. Stéphane zou Erwin leren de beste hamburger van de oostkust te maken, inclusief huisbereide ketchup.
Vrijwillig zal ik nooit naar kook- of restaurantprogramma’s kijken. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het mooi om zien was hoe Norbert, voor wie wijn gewoon wijn was en een aperitief maison een dekmantel voor een explosieve combinatie van wodka, gin en cointreau zónder fruitsap, goedgemutst zijn deurposten roze begon te verven. Of hoe hij in zijn auto door Blankenberge tufte om de heropening van Poco Loco met superchef Erwin aan te kondigen. Ondertussen stond diezelfde Erwin te foeteren op zijn baas, die er niet eens in slaagde om bij de opening op tijd te zijn.
Waarom, vroeg ik me af, is dit zo’n ijzersterk format? Sterker dan amateurchef, masterchef, minimasterchef, chef smurf bij elkaar? Omdat het om mensen gaat die ten onder gaan met hun zaak? Of omdat je Norbert, die puree uit blik al lang goed vindt, kuchend en hakkelend hoort zeggen dat ook hij een droom heeft? Eens goed en lekker eten? Misschien. Alleen spijtig dat de nadruk toch weer op het resultaat ligt en niet op dat hele, langzame proces van verandering. Daarvoor spant het format dan weer te strak.
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld Dinsdag, 21.30 – vtm.
TINE HENS
‘DIT FORMAT IS STERKER DAN AMATEURCHEF, MASTERCHEF, MINIMASTERCHEF EN CHEF SMURF BIJ ELKAAR.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
