20 januari 2017. In de newsroom van The New York Times staren hoofdredacteur Dean Baquet en zijn team naar een tv-scherm. Onbewogen zien ze hoe de nieuwbakken leider van de vrije wereld in zijn inauguratietoespraak de politieke elite die achter hem staat opgesteld expliciet verantwoordelijk stelt voor de ‘American carnage’ die momenteel aan de gang is.
Het is ongehoord in de Amerikaanse politieke geschiedenis, stelt een redacteur vast. Tegelijk is het business as usual sinds Donald Trump anderhalf jaar eerder zijn campagne op gang trapte, zowat iedereen die weerwerk bood schoffeerde en tijdens zijn befaamde campagnebijeenkomsten de traditionele media aan de schandpaal nagelde.
Baquet, een veteraan met veertig jaar politieke verslaggeving in de bagage en een Pulitzer op de schouw, blijft er rustig onder, maar zijn blik verraadt dat hij voor een titanenwerk staat: objectief verslag uitbrengen over een president en een Witte Huis die zijn krant vijandig gezind zijn.
Sterker kon The Fourth Estate niet beginnen. De terecht met veel bombarie aangekondigde vierdelige docuserie van Liz Garbus biedt een volstrekt unieke blik achter de schermen van een krantenredactie die meer dan ooit met een vergrootglas wordt bekeken en tegelijk haar weg moet zoeken in een veranderend medialandschap, waarin breaking news vaak het eerst op Twitter te lezen valt.
Als een vlieg op de muur slaat Garbus de drukke bezigheden in de newsrooms in New York en Washington gade. Ze registreert de teleurstelling van de journalisten wanneer de conculega’s van The Washington Post met een scoop gaan lopen, de verbetenheid waarmee ze, vaak op buikgevoel, zelf op zoek gaan naar nieuws en de wrijvingen en interne brandjes die hier en daar ontstaan.
Haar camera draait constant, maar zit niet in de weg. De reacties van de protagonisten – van onderzoeksjournalisten en columnisten tot een ex-tabloidschrijfster die al twintig jaar op goede voet leeft met Trump – voelen oprecht aan. Wanneer de president op een bijeenkomst van Amerikaanse conservatieven de mainstreammedia doelbewust uitroept tot vijand van het volk en een verslaggever zijn minachting nauwelijks kan verbergen, legt Garbus dat genadeloos vast. Je rol opnemen in een democratie impliceert nu eenmaal dat je soms uit die rol valt, moet ze gedacht hebben.
The Fourth Estate is niet alleen een bijzonder document over een stilaan verguisd beroep, maar ook een vurig pleidooi voor de vierde macht. De kundige beeldvoering, de vaak zenuwslopende suspense en de onheilspellende themasong van Trent Reznor en Atticus Ross krijgt u er zomaar bij.
Donderdag 7/6, 21.15, Canvas
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
