In de bitterzoete dramady Young Adult volgt Jason Reitman thirtysomething Charlize Theron op het hobbelige pad richting volwassenheid. Een gesprek over sexy slonzen, saaie muurbloempjes en zijn beroemde pa. ‘Als regisseur heb je het pas echt gemaakt als mensen foto’s nemen van je decors.’
Jason Reitman begon zijn regiecarrière nog als de zoon van Ivan, maker van Ghostbusters, Twins en andere popcornleut, maar met ernstige komedies als Thank You For Smoking, Juno en Up in the Air heeft hij zijn pa inmiddels bijgebeend. Ook zijn nieuwste film Young Adult kun je – bij gebrek aan een betere omschrijving – een sitcom met issues noemen. Opnieuw sloeg hij daarvoor trouwens de handen in elkaar met scenariste Diablo Cody, de ex-stripteaseuse die voor haar debuut Juno al een Oscar won.
Het resultaat is alweer een komisch drama met dialogen die net iets scherper, thema’s die net iets gewichtiger en personages die net iets dubbelzinniger zijn dan wat Hollywood doorgaans serveert. Alles draait om Mavis (Charlize Theron), ooit de coolste meid van de klas, nu een ghostwriter van weinig succesvolle romans voor jongvolwassenen. Na tien jaar in de grote stad keert ze terug naar haar geboorteturf. Ze hoopt de romance met haar oude jeugdvlam te laten heropflakkeren, al is die intussen getrouwd.
Als de opportunistische Mavis, herken je A-listster Charlize Theron. Tegen de verwachtingen in kreeg die géén Oscarnominatie voor haar hoofdrol als charmante bitch. Zelfs de Amerikaanse kritieken en boxofficecijfers van Young Adult vielen dik tegen. Ligt het aan de misleidende marketingcampagne die deze wrange anti-romcom als een komisch Theronvehikel tracht te slijten? Of is de film door het doorbreken van genreformules simpelweg te volwassen voor Hollywood?
In ‘Young Adult’ toont Charlize Theron zich niet van haar fraaiste kant. Ging ze daar makkelijk in mee?
JASON REITMAN: Charlize durft alles. Ze is voor haar rol in Monster indertijd dertig kilo aangekomen, en ze zat er dus zeker niet mee in om een Hello Kitty-shirt aan te trekken. Dat dubbele past ook bij haar personage: alles wat Mavis doet, is manipulatie. Als ze buitenkomt, ziet ze er geweldig uit. Thuis loopt ze er sjofel bij. Het was mijn taak om Charlize er zo slonzig mogelijk te laten uitzien. Makkelijk is dat niet: zelfs in een overall ziet ze er sexy uit.
Wilde jij absoluut weer met Diablo Cody in zee?
REITMAN: Deze keer kwam het initiatief van haar. Ik stond op het punt om een andere film te maken, maar toen ze me haar script opstuurde, heb ik die uitgesteld. Diablo’s scripts zijn geweldig. Alle personages zijn gedetailleerd beschreven en zelfs de regieaanwijzingen en songs staan erbij. Wat me vooral aansprak, was de slotact van de film. Weinig Hollywoodfilms durven zo wrang en verrassend te eindigen. Mavis deed me trouwens denken aan veel mensen van mijn leeftijd: passief-agressieve dertigers die door omstandigheden nooit volledig volwassen geworden zijn, maar die je ondanks hun egocentrisme toch aan de borst drukt. Je kunt Mavis veel verwijten, maar niet dat ze dom of saai is. Liever zulke karakters dan brave, voorspelbare muurbloempjes.
Welk project heb je uitgesteld voor ‘Young Adult’?
REITMAN:Labor Day, naar een boek van Joyce Maynard, die ook Gus Van Sants film To Die For geschreven heeft. Josh Brolin en Kate Winslet doen mee en normaal beginnen we in juni in Massachuchetts te draaien.
Klopt het dat je nooit repeteert?
REITMAN: (Knikt) Als het script goed geschreven is en de cast goed gekozen, is dat nergens voor nodig. Ik wil het leven vatten. Het proces zelf. Niet enkel de resultaten. Ik denk dat Hal Ashby en Mike Nichols – twee van mijn voorbeelden – ook zo werkten, al praat ik zelden of nooit met andere regisseurs over hun werkmethodes. Zelfs niet met mijn eigen vader.
Is het een voor- of nadeel gebleken om de zoon van een bekende regisseur te zijn?
REITMAN: Toen ik nog studeerde, dachten sommigen dat ik incompetent was en enkel die richting uit ging om mijn familie te plezieren of voordeel te halen uit mijn achternaam. Het heeft even geduurd om die vooroordelen weg te werken. Maar ik wil niet zeuren: ik ben opgegroeid in Beverly Hills en heb schatten van ouders. Iedereen moet zich bewijzen in zijn vak, waar hij ook vandaan komt. Ik heb wel nog een lange weg te gaan, vrees ik. Onlangs was ik in New York en zag ik toeristen de gebouwen uit Ghostbusters fotograferen. Als regisseur heb je het pas echt gemaakt als mensen foto’s nemen van je decors. (Lacht)
Je maakt wel heel andere films dan je vader.
REITMAN: Ik ben dan wel opgegroeid in Hollywood, mijn eureka-moment had ik pas toen ik een jaar of vijftien was en voor het eerst de independentfilms uit Sundance zag. Toen wist ik: dit is het soort cinema dat ik later wil maken. Het mogen komedies zijn, maar dan met minder geld en meer vrijheid gemaakt dan die uit Hollywood en het liefst nog met een ernstige ondertoon.
Tot slot, Mavis’ favoriete song wordt voortdurend herhaald: ‘The Concept’ van Teenage Fanclub. Waarom precies dat nummer?
REITMAN: Het is de perfecte song voor haar. Toen Teenage Fanclub in 1991 Bandwagonesque uitbracht, was ze heel even de belangrijkste rockgroep ter wereld. En dan kwam Nevermind van Nirvana op het voorplan, en was de hype alweer voorbij. Voor Mavis geldt hetzelfde. Toen ze twintig was, leek ze een grote schrijfster te zullen worden, maar ze is altijd blijven hangen in dat ene moment waarin ze zich even de koningin van de wereld waande. En dat is even grappig als triest.
YOUNG ADULT
Vanaf 28/3 in de bioscoop.
DOOR DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
