Charlatan

Niemand is beter geplaatst om het levensverhaal van Arnaud Charles Ernest Hintjens te verfilmen dan copain en voormalig buurman Dominique Deruddere. Het moest iemand zijn die dicht genoeg bij Arno stond, aan wie hij iets meer wilde en durfde te tonen dan de stuntelige zotskap die in zijn borstkast schuilt. Kaalgeschoren en met vermoeide ogen zien we hem nog steeds bekken trekken en met kleurrijke, grappige uitspraken strooien zoals een goochelaar een lint vlaggetjes uit zijn jaszak trekt om het publiek te misleiden. Maar we vangen ook een glimp van de mens Arno op, al is het een schaduwspel, waarbij hij gevoeligheden blootlegt en daarna met een kwinkslag weer toedekt. Wie luistert naar de verhalen van de heren die zijn levenspad kruisten en volgden, krijgt zicht op Arno’s grote en kleine kanten, op zijn ruime hart en onmiskenbaar egoïstische trekjes. Over gevoelens, twijfels en angsten zegt hij niet veel. Hij heeft het nooit geleerd. Zijn vader was naar het schijnt ook zo. En misschien is na de dood van zijn lieve moeder in 1972 de kist wel volledig dichtgeklapt.

Charlatan beroert Arno’s littekens, waarna die liefdevol worden toegedekt.

Voor maten, makkers en vrienden is dat allemaal geen probleem. Om te touren zoals T.C. Matic dat deed in de jaren tachtig kan je beter je gevoelens in een gebarricadeerde diepvries stoppen. Er was geen sprake van comfort, het was altijd met vijf op elkaars lip. De verrassing is niet dat de groep er uiteindelijk mee ophield, wel dat ze het zo lang met elkaar uithielden en dat de breuk niet alle gesmede vriendschapsbanden verbrak. Het zegt iets over de mens Arno. Hoe hij trouw bleef aan zijn muzikale zielsverwanten. Trouwer dan aan om het even welke vrouw.

Want vrouwen en Arno, dat is ingewikkeld. ‘Ik ben opgevoed door vrouwen’, vertelt Arno trots helemaal aan het begin. Feminisme, meent hij, dat was er gewoon. Omdat zijn grootmoeder een fenomeen was en ook omdat zijn moeder een vrouw met ballen was – ik weet nu even niet meer of hij ‘ballen’ of ‘kloten’ zei. In ieder geval: een ferme vrouw die zei waar het op stond. Zijn vader was de stille, sociale kracht. Maar als ik iets destilleer uit het verhaal van Arno zoals vader Dominique en zoon Louis Deruddere het zo liefdevol en zorgzaam in beeld brengen dan is het een ongemak over vrouwen. Er passeren vooral mannen voor de camera om herinneringen op te halen. Twee vrouwen vertellen over relaties met Arno. ‘Het vergt veel energie’, vatte Sonja het samen. Zij was zijn eerste lief en kon met voldoende afstand en weinig spijt terugblikken. Maar bij Marie-Laure Béraud ligt het anders. Zij schoof een carrière onder een gedeeld bed, werd de moeder van zijn zonen en de pijn om wat niet geweest is voor haar is er nog steeds. Arno en de vrouwen. Ze haalde de schouders op. Hij zocht van alles bij hen, maar of hij het ooit vond?

Minstens zo interessant in een biografische documentaire als de mensen die gretig grabbelen in de ton met herinneringen, zijn de mensen die niet in beeld komen. Zijn beide zonen, bijvoorbeeld. Heel even licht Arno een tip van die sluier op. Hij heeft het over zijn vader en de spijt die hij voelt omdat hij hem de laatste jaren van zijn leven niet vaak genoeg opzocht. Maar ja, zegt hij, hetzelfde overkomt mij nu ook. Daarmee weet je het. Hij heeft het gemaakt en is zichzelf kunnen blijven. Arno is een merknaam geworden. Hij is de nar die al lachend de koning in zijn kloten stampt, maar die nooit het achterste van zijn tong toont. Deze documentaire kijkt alvast verder in zijn keel dan ooit. De littekens worden beroerd, maar daarna liefdevol toegedekt.

**** Dinsdag 20/4, 21.20, Canvas

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content