Zonder zaklamp valt er in de installatie van Alain Séchas weinig uit te richten, mét wachten de avonturen van een koddige kat in vaudeville-land.

PALAIS DE TOKYO

AVENUE DU PRESIDENT WILSON 13 IN PARIJS, TOT 5 JUNI. WWW.PALAISDETOKYO.COM

Alain Séchas, Jurassic Pork II

Palais de Tokyo in Parijs kan duidelijk overweg met tentoonstellingen in het donker. Na het fonkelende Night Shift van Tobias Rehberger en het explosieve lucifertje van Kendell Geers is ook Alain Séchas (50) op post met netjes verpakte duisternis. De Fransman draait al een paar decennia mee op de scène, maar een uitgebluste indruk maakt hij allerminst. Integendeel, sinds hij een paar jaar geleden op de proppen kwam met zijn multi-inzetbare kat komt hij alsmaar strakker in het zadel te zitten. Superchaton, le Chat Ecrivain of Hugh, le Chat Guitariste zijn eigentijdse helden, vermomd als witte katers met ronde ogen en – naar gelang van de prestatie die ze leveren – bokshandschoenen, ganzenveren of elektrische gitaren in de poot.

In Jurassic Pork II, een vervolg op het vier jaar oude deel I in Le Consortium in Dijon, gaat het over de kat Siegfried die zich een weg baant door het satirisch-mythische land van Pork. De installatie ontvouwt zich tot een uit de kluiten gewassen, pikdonkere setting die je moet betreden met een zaklamp. In de zaal hangt een dichte mist die het licht tegenhoudt, zodat je aanvankelijk geen enkele indruk krijgt van het geheel. Het eerste obstakel blijkt een monumentaal polyesterbeeld van Siegfried als jager-boogschutter. Een paar meter verder zweeft een varken met vleermuisvleugels en lichtgevende ogen, en daartegenover staat Artémiss, een reusachtige vrouwtjeskat die wel iets weg heeft van Lara Croft. Op de muren hangen stripverhaalachtige tekeningen die je lijntje per lijntje dient te beschijnen. In het epos moet Siegfried het opnemen tegen allerhande spookbeelden, hetzij van filosofen en kunstenaars die veel in de pap te brokken hadden, hetzij van losgeslagen varkens, valse raadgevers en katinnen die zich ontpoppen tot kwaadwillige verleidsters.

Inhoudelijk loopt de Siegfried-saga steeds uit de hand, maar qua opbouw is Jurassic Pork II een ruimtelijke en meeslepende installatie waarin niets aan het toeval is overgelaten. Door de mistige duisternis en de muziek van Sciarrino en Cage ontstaat een atmossfeer die alles overvleugelt. Het langzaam rondwalsende varken schijnt met priemende ogen op het publiek, waardoor het lijkt alsof je vanuit het donker geviseerd wordt. Het vaudeville-achtige heldendicht op de muur houdt de aandacht gaande, maar de echte hit zijn de onophoudelijk zwenkende lichtbundels in het duister, alsof je per ongeluk bent terechtgekomen in een nachtelijke zoekactie. Met Jurassic Pork II pikt Séchas ook fijntjes in op de ‘pretpark-isering van de kunst’. Meer kunstenaars zijn dezer dagen in de weer met het effect van entertainment op oeuvres en musea, maar Séchas boort er extra diep op in en brengt het er ook als satiricus vlot af. Zijn grootogige kat komt uit de brand als een Franse Mickey die icoonwaarde ambieert, maar die ook ten onder dreigt te gaan aan een Disneywereld die hem zijn menselijke kant niet gunt. Els Fiers

Els Fiers