The death of Mr. Nemescu – Een wrokkige Roemeense bureaucraat blokkeert een NAVO-konvooi; maar zelfs de dood hield aanstormend cineast Cristian Nemescu niet van een triomf in Cannes.
Cristian Nemescu met Ravsan Vasilescu, Armand Assante, Maria Dinulescu, Jamie Elman, Alexandru Margineau
Er zal ongetwijfeld enig sentiment in het spel zijn geweest toen Cristian Nemescu in Cannes de postume laureaat werd van de prestigieuze nevensectie Un Certain Regard. Maar dat neemt niet weg dat zijn onaffe inzending genoeg kleurrijke karakters, spitante satire en rake observaties bevat om hem, samen met Cristi Puiu’s The Death of Mister Lazarescu en Cristian Mungiu’s 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, tot een van de kroonjuweeltjes van de Nieuwe Roemeense Golf te proclameren.
Hoe Nesfarsit (letterlijk: ‘onvoltooid’) er zou hebben uitgezien mocht de 27-jarige Nemescu niet tijdens de post-productie zijn verongelukt, blijft de vraag. We hebben zo’n donkerblauw vermoeden dat bepaalde personages en scènes uit het slepende middenstuk de final cut niet zouden hebben gehaald.
Nemescu nam dan ook veel hooi op zijn vork. Enerzijds is zijn op feiten gebaseerde politieke satire – over een NAVO-konvooi op weg naar Kosovo dat in 1999 in het Roemeense boerengat Capalnita werd tegengehouden door een bureaucratische stationschef – een semidocumentaire dissectie van het Roemenië na Ceaucescu. En tegelijk is het een jeugdig, door testosteron aangedreven en Y tu mamá también-achtig liefdesdrama.
Geen wonder dat de film bij vlagen stuurloos en even immobiel aanvoelt als de gestrande trein die de Amerikaanse Captain Jones ( B-lister Armand Assante, als vanouds fotogeniek zuchtend en zwetend) en zijn manschappen richting Kosovaars front moet voeren. Niettemin houden cameraman Liviu Marghidan met zijn neo-Dogmestijl en vooral de Roemeense cast met hun aandoenlijke naturel er de schwung in.
‘Klinkt het niet, dan botst het maar’, lijkt het devies van dit afwisselend met kleurrijke schmalz en zwarte humor gekruide rommelpotje. En zelfs al lijkt de symboolzwangere climax – waarin stationschef Doiaru (Razvan Vasilescu) en de politie op de vuist gaan met de burgemeester en de gestrande GI’s – lichtjes van de pot gerukt; dan nog zijn er voldoende memorabele scènes die tussen de plotgaten, stijlbreuken en onzekere cuts door weten te laveren.
Zoals die waarin de sexy Monica (Maria Dinulescu), de 17-jarige dochter van de stationschef, zich laat ontmaagden door een van de Amerikaanse soldaten. Die waarin de koppige Doiaru uitlegt waarom hij het niet op de yanks begrepen heeft. Of die waarin de burgemeester, het stakende spoorwegpersoneel en GI Jones in de parochiezaal oproepen tot de revolutie tegen de rangeerchef. Een groepsportret als het leven zelf dus: nu eens banaal, vervelend en smekend om een vroegtijdig einde, dan weer heerlijk satirisch en zo energiek dat the final curtain in één ruk weer opengaat.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier