Laatste werk: The Buddy Holly Story (1959)
3 februari 1959 in Mason City
Leeftijd bij overlijden: 22 jaar
Zanger
Stel: Jasper Erkens valt morgen dood. Zou hij dan een standbeeld krijgen? Zou hij, na amper twee jaar succes, de ultieme inspiratiebron voor Bruce Springsteen worden? En zou hij binnen vijftig jaar de lijst ’50 Greatest Artists of All Time’ van Rolling Stone halen? We vrezen ervoor. Charles Hardin Holley – Buddy Holly in de rockencyclopedieën – speelde het wél klaar. De Jasper Erkens van de fifties was pas 22 en amper 16 maanden een ster, toen zijn dood compleet uit de lucht kwam vallen. Tijdens een tournee in de Amerikaanse Midwest charterde hij inderhaast een vliegtuig omdat hij de nachtverplaatsingen in de gammele tourbus zonder verwarming kotsbeu was. Ergens tussen Clear Lake en Fargo stortte hij neer.
Hoewel de crash te wijten was aan de jonge piloot en diens gebrek aan ervaring, kampten een paar mensen uit Holly’s omgeving jarenlang met een knoert van een schuldgevoel. Niet het minst Waylon Jennings, toen bassist bij zijn backingband The Crickets. Die bewuste nacht stond Jennings op het nippertje zijn vliegtuigzitje af aan J.P. Richardson, die ook meetoerde met Holly, Richie Valens en Dion and the Belmonts. ‘Wel, ik hoop dat die vervloekte toerbus van jullie kapotvriest vannacht’, riep Holly nog bij het instappen. Waarop Jennings antwoordde: ‘Wel, ik hoop dat jullie stomme vliegtuigje neerstort.’ Die grappig bedoelde banvloek maakte Jennings tot de meest getraumatiseerde waarzegger van de rockhistorie.
Ook Holly’s kersverse vrouw Maria Santiago Elena, die Buddy al op hun eerste date in 1958 ten huwelijk had gevraagd, voelde zich verantwoordelijk. ‘Ergens is het ook míjn schuld dat hij er niet meer is. Toen hij op tournee vertrok, voelde ik me slecht. Ik was twee weken zwanger en wilde Buddy bij me. Maar hij had nu eenmaal die optredens gepland. Het was de enige keer dat ik van zijn zijde week. Stom natuurlijk, want ik weet zeker dat ik hem nooit in dat vliegtuig had laten stappen.’ En dan te zeggen dat brave Holly eigenlijk gewoon eens in een net hotel wilde slapen om zijn kostuum te laten droogkuisen. Niet echt rock-‘n-roll, inderdaad.
De Texaan was de bescheidenheid zelve, maar ook erg religieus én rotambitieus. Tussen zijn eerste hit That’ll be The Day in mei 1957 en januari 1959 nam hij een karrenvracht songs op, waarvan de laatste postuum geremastered werden op The Buddy Holly Story. Het doet ongeïnspireerde rockcritici Jeff Buckley-gewijs de vraag stellen: ‘Wat zou hij gemaakt hebben, als hij nog had geleefd?’ Wellicht iets genre Elvis: een paar rotslechte films, een foute musical, cheesy kerstplaten en wat rotverwende probleemkinderen. Nog een geluk dus dat Buddy zo jong stierf, zo heeft hij zijn fans nooit kunnen teleurstellen.
In de jaren 60 en 70 kon hij alleszins weinig misdoen: haast elke muzikant – van Dylan en Clapton over Lennon en Springsteen tot Jagger – erkenden in Holly hun meerdere. ‘Luister naar gelijk welke nieuwe plaat: overal schemert Buddy wel ergens door’, slijmde Keith Richards. ‘His stuff just works.’ Kampioen groupiegedrag blijft echter Elton John. Die begon net zoals zijn held een bril met dikke glazen te dragen, maar verpestte daardoor zijn ogen voor de rest van zijn leven.
Behalve met zijn zwarte bril wordt Buddy Holly vooral met zijn gitaar geassocieerd. De Fender Stratocaster had met Holly zijn tweede beste ambassadeur ooit, na Jimi Hendrix. En Holly’s grafsteen is de goedkoopste billboard voor Fender ooit: zijn gitaar staat erin gebeiteld en wordt bezocht door duizenden fans. Holly’s weduwe Maria is er nooit geweest. Ze was zelfs niet op de begrafenis, uit schuldgevoel én omdat diezelfde priester hen een paar maanden eerder nog trouwde. Haar enige tastbare herinnering aan Holly, zijn ongeboren kindje in haar buik, eindigde in een miskraam. Don McLeans grafrede The Day The Music Died reet in 1971 die wonde nog eens open.
THIJS DEMEULEMEESTER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
