Film: **** *Extra’s: ** (HomeScreen)

Film. In de catalogus van Homescreen wordt de Mexicaanse film El Cielo Divido ( Broken Sky) geklasseerd in de afdeling gay & lesbian. Laat dit u, als u zich niet meteen aangesproken voelt, zeker niet afschrikken. El Cielo Divido is een film die zijn doelpubliek met glans overstijgt. Het ontbreekt zeker niet aan scènes waarin bloedmooie Mexicaanse jongens niet van elkaars lijf kunnen blijven, maar dit is bovenal een melancholische visuele mijmering over de vergankelijkheid van de liefde en de wreedheid van het vergeten.

De universiteitsstudenten Gerardo (Miguel Angel Hope) en Jonas (Fernando Arroyo), die we in de loop van de film alles zien doen behalve studeren, ontmoeten elkaar op de buitentrappen op de campus van Mexico City. Het is misschien geen liefde maar zeker lust op het eerste gezicht; de duizelingwekkende intensiteit van wat Gerardo voelt als hij Jonas opmerkt vat regisseur Julian Hernandez in een wervelende camerazwenking van 360°. De emotionele ups and downs van de vurige passie die daarop volgt; de frustratie, het verdriet en de jaloezie als Jonas zich op een andere jongen fixeert en Gerardo terugslaat door op te trekken met een bewonderaar die achter hem aan zit; de modulaties in hun stormachtige verhouding: Hernandez vertelt het allemaal zonder er veel woorden aan vuil te maken (er zijn nauwelijks dialogen) in een choreografie van blikken, zuchten, strelingen, kreten en enkele vrijmoedige vrijscènes, strak en dwingend gefilmd in één shot. Wat er in de hoofden en de buik van de narcistische personages omgaat, hoe ze in een draaikolk van hartstocht geslingerd worden, wordt niet conventioneel gedramatiseerd maar geësthetiseerd in strak in toom gehouden rituele en repetitieve scènes.

Op meesterlijke wijze speelt Hernandez met licht en schaduw, beweging en stilstand, ruimte en beklemming, met het flamboyante en het minimalistische, met lichamen die in elkaar verstrengeld zijn of waartussen een dreigende leegte gaapt. Smachtende popdeuntjes over liefdesverdriet en pathetische aria’s zetten de intense emoties extra kracht bij. Prachtig hoe de regisseur het spel van verleiden, aantrekken en verstoten tot een ware ceremonie verheft, daarbij knap gebruik makend van de openbare ruimten en de modernistische architectuur in en rond de universiteitsbibliotheek van Mexico City. Zonder dat je het gevoel hebt dat Hernandez met citaten strooit, denk je onvrijwillig aan Antonioni voor de menselijke figuren in het stedelijk landschap, aan Bernardo Bertolucci voor de obsederende cameravoering, aan Michael Mann voor de abstrahering van de filmische ruimte, aan Pedro Almodóvar voor de sensuele explosie van fluorescente kleuren. Het gaat echter minder om cinefiele referenties dan om mogelijk onbewuste invloeden in een opmerkelijke filmische creatie die in elke scène, in ieder shot het talent en de sterke persoonlijkheid van een rasfilmer verraadt.

Extra’s. De korte making of onthult de bijzonder complexe cameravoering in dit hypnotiserend quasi plot- en woordloos werkstuk van twee uur en twintig minuten. Plus ook de op Rainer Werner Fassbinder alluderende kortfilm Identidad, die aan de basis lag van El Cielo Divido.

Patrick Duynslaegher