Britt-Marie Was Here

Je hebt excentrieke mensen die hun stempel op deze aardkloot willen drukken en anderen die hun sporen het liefst zo zorgvuldig mogelijk uitwissen met een spons en wat Cif. Terwijl zomerfilms graag die eerste categorie belichten, heeft Fredrik Backman een boontje voor die laatste. De Zweedse auteur zet de dagelijkse sleur van zijn personages immers zo sterk in de verf dat ze uiteindelijk zélf ontdekken hoe kleurloos ze zijn, zoals in zijn verfilmde bestseller A Man Called Ove (die een remake met Tom Hanks krijgt). Bij de aan orde, regelmaat en schoonmaken verslaafde Britt-Marie is dat niet anders. Jarenlang veegde deze 63-jarige huisvrouw haar mans fouten onder de mat, tot hij in het ziekenhuis belandt en zij er wordt geconfronteerd met zijn minnares. Voor Backmans personage is dat het moment voor een nieuw begin, voor Tuva Novotny het signaal om haar speels repetitieve regie op te bergen. In tegenstelling tot Britt-Marie mist Novotny’s tragikomedie immers de durf en de verbeeldingskracht om buiten de lijntjes te kleuren, zoals blijkt uit de slaafse manier waarop ze Britt-Maries evolutie van huisvrouw tot stuntelige jeugdwerker verbeeldt met fletse flashbacks, scènes die plaatsvervangende schaamte oproepen, een weinig gemotiveerde romance en geforceerde pogingen om een communitygevoel op te wekken in Borg, het nogal Amerikaans aanvoelende dorpje waar de zestiger haar identiteitscrisis uitzweet.