‘BLOED OP HET PUBLIEK, DAT KAN ECHT NIET MEER’

Ze is eindelijk terug: Grimes, drie jaar geleden dé revelatie met haar album Visions. Een gesprek met de Canadese popster-tegen-wil-en-dank over compromissen, de invloed van EDM op de muziekindustrie en seksisme. ‘Noemen ze Skrillex een ‘mannelijke producer’? Nee toch?’

Le Bristol is een van de decadentste hotels in Parijs, een met art-decokitsch, orchideeën en Carraramarmer gevulde gouden kooi. De tijdelijke bewoonster die ons op de derde verdieping in een suite met kingsize bed welkom heet, zat de avond voordien nog op de eerste rij glamoureus te wezen tijdens het defilé van Louis Vuitton en mocht nadien de afterparty opluisteren met een dj-set. Maar wanneer ze met kleine oogjes de deur opent draagt ze een slobberig T-shirt, een grijze, afgewassen trainingsbroek en twee verschillende sokken. Ze heet Clair Boucher, voor de volgende 25 minuten mag ik Grimes zeggen. ‘Sorry dat je hebt moeten wachten. Zoals je kunt zien, ben ik pas wakker’, giechelt de 27- jarige Canadese terwijl ze een halfslachtige poging doet de rommel in haar kamer op te ruimen. ‘Er was een open bar op het feestje, en… Wel, de rest kun je raden.’

Er is veel veranderd voor Grimes sinds ze in de lente van 2012 in een Brussels staminee voor me zat, knieën opgetrokken in een veel te grote hoodie, met twee loodzware legerbottines op de stoelrand. Een half jaar daarvoor was Visions verschenen, haar debuut voor 4AD waarmee ze het tot lieveling van zowel alternatieve blogs, grote muziekbladen als Rolling Stone en NME, en modebijbels als Vogue en Dazed schopte. Sindsdien is de single Oblivion door Pitchfork uitgeroepen tot ‘beste song van het decennium tot nu toe’, ruilde Boucher haar thuisstad Montreal in voor Los Angeles en tekende ze een contract bij Roc Nation, het managementbureau van Jay Z.

Haar muzikale output bleef ondertussen eerder karig. Behalve de demo Realiti, uitgebracht via YouTube om de Aziatische fans te plezieren, was er vorig jaar nog de single Go, een song die Boucher samen met producer Blood Diamonds schreef voor Rihanna, maar die door de bom uit Barbados niet werd weerhouden. Dus zwierde Grimes haar eigen versie op het internet, met een hoop verwarring en speculatie tot gevolg. Nogal wat teleurgestelde, twitterende fans zagen in het toegankelijke, bij EDM aanleunende Go een nieuwe, op radiosucces gebrande Grimes. Toen ze wat later in een interview met The New York Times vertelde over de vele, voor haar nieuwe album bestemde songs die ze al had geschrapt, werd één plus één twee. Boucher zou in creatieve gewetensnood zitten en niet meer weten welke richting het uit moet.

‘Totale nonsens’, zegt ze daar nu over. ‘Ik wilde simpelweg een album uitbrengen waar ik 100 procent achter kon staan, met songs die ik de komende jaren met plezier live wil spelen. Elke artiest zit toch op een pak ongebruikte songs en ideeën? Geloof me, ik heb nooit een dip gehad of een break genomen.’

Het voorval-Go illustreert het grootste verschil tussen Grimes pre- en post-2012: iedereen kijkt en luistert nu mee. Uit elke stap die Boucher zet – of niet zet – worden conclusies getrokken. ‘Als je iets gelezen hebt op Pitchfork of een andere blog, klopt het waarschijnlijk niet’, laat ze zich op een bepaald moment ontvallen. De release van haar nieuwe album wordt dan ook met dezelfde voorzichtigheid engeheimzinnigheid behandelt als was het de nieuwe Beyoncé. Ik krijg slechts vijf, foutief getitelde, liedjes toegestuurd ter voorbereiding van het interview, de albumtitel (Art Angels) en releasedatum (6 november) mag ze van de promojongen tijdens onze babbel nog niet kwijt. Alleen dat Grimes’ Acid Reign-tournee op 3 maart halt houdt in de AB.

Leuke woordspeling, ‘Acid Reign’.

CLAIRE BOUCHER: Vind je? (glimlacht) Ik heb die term gestolen uit een boek over The KLF, waarin de schrijver het heeft over hun hegemonie in de hoogdagen van de acid house. ‘Their acid reign’, stond er. Mooi, dacht ik, die ga ik pikken.

Goede titel voor een plaat, denk ik dan.

BOUCHER:(wisselt een blik met de promojongen) Sorry, ik mag er voorlopig nog niks over kwijt.

Je hebt wel al gezegd dat de teksten op het nieuwe album minder abstract, meer politiek getint zijn. Het album heb je als ‘more grounded’ omschreven. Minder zweverig dus?

BOUCHER:(denkt na) Het is in elk geval bewuster tot stand gekomen dan Visions. Ik ben nooit helemaal tevreden geweest over Visions. In totaal heb ik er maar twee weken intensief aan gewerkt, en toen moest ik het plots afgeven. Visions heb ik gemaakt in een soort waas – de precieze omstandigheden zijn al voldoende aan bod gekomen (ze doelt op haar speedgebruik, op hoe ze zich opsloot in een compleet verduisterde kamer, nvdr.). Deze keer wilde ik niet vluchten, van mezelf noch van de buitenwereld. Minder escapisme, ietsje meer realiteit, dat is wat grounded wil zeggen. En ik ben blijven sleutelen tot ik vond dat elk van de veertien tracks áf was.

De vijf tracks die ik al kon beluisteren, geven het gevoel van een groepsplaat.

BOUCHER: Fijn, dat is precies de bedoeling. Ik wilde echt weg van die elektronische sound, of van synthpop, of wat dan ook. Ik heb Visions destijds op een synthesizer gemaakt omdat ik niks anders tot mijn beschikking had. Ik had ook de tijd niet om de gitaar of een ander instrument onder de knie te krijgen. Deze keer wel. Hetzelfde geldt voor mijn stem, die ik nu op verschillende manieren gebruik, anders dan de fluisterende, meisjesachtige hoge tonen op Visions. Dat moest toen wel: ik nam alles op in een klein appartementje en moest wel stil zingen of de buren gingen klagen. (lacht)

Vreemd toch, hoe je populair kunt worden met een plaat waarop je blijkbaar veel compromissen moest sluiten met jezelf?

BOUCHER: Populair worden heeft nooit op mijn verlanglijstje gestaan, een goede producer worden wel. Vandaar mijn ontevredenheid met Visions, ik wist dat ik beter kon. En compromissen sluiten hoort er nu eenmaal bij, ook wanneer je zo veel mogelijk zelf wil doen. Ik mag nog van geluk spreken: voor een groep moet het tegenwoordig nog veel erger zijn.

Tegenwoordig?

BOUCHER: Is het je nog niet opgevallen hoe weinig écht goede bands er nog doorbreken? De reden is simpel: wie muziek wil maken, heeft geen groep meer nodig. Het is nooit zo gemakkelijk geweest om alles alleen te doen. Zónder compromissen te sluiten. Dus ligt de focus van platenfirma’s en promotoren voornamelijk op soloartiesten. Vooral het succes van EDM heeft daartoe bijgedragen, want waarom de kosten van de hele crew dragen, als er iemand anders is die in z’n eentje evenveel volk trekt, zonder bussen, roadies en dergelijke? De druk wordt ook steeds groter om met een gigantische lichtshow en ander spektakel op het podium te staan. Ook bij mij, hoor. ‘Waar is je hele productie?’ krijg ik dan te horen. Dat ik mijn budget liever aan een goede klankman geef, gaat er moeilijk in. Zo moet ik tegenwoordig ook professionele podiumdansers inhuren, in plaats van dat aan mijn vrienden te vragen.

Zijn je vrienden niet goed genoeg meer?

BOUCHER: Jawel, maar ik moet erop kunnen rekenen dat ze er telkens stáán. Sommige van mijn vrienden vonden het moeilijk de lijn te trekken tussen performen en feesten. Ik moest constant zeggen dat ze niet meer op het publiek mochten bloeden. (lacht)

Pardon?

BOUCHER: Het gebeurde al eens dat iemand uit enthousiasme iets kapotsloeg, een fles of zo, zichzelf kwetste en het bloed tot op de eerste rijen spatte. Ik hou wel van wat theater, maar op de duur begin je na te denken over verzekeringen en rechtszaken.

Nog iets waar je, afgaande op Twitter en je Tumblrpagina, veel over nadenkt, en je bent niet de enige: gender. ‘I don’t want to be gendered all the time’, klonk het onlangs nog. Ik begrijp het hele gedoe rond genderneutraliteit niet goed. Wie wil nu neutraal zijn? Neutraal is saai – kijk naar Zwitserland.

BOUCHER:(lacht) Ik ben geen muzikant geworden om het feminisme te prediken, maar ik word wel boos telkens ik een ‘female singer’ genoemd word. Misschien is het daar in Europa beter mee gesteld, maar de media in Amerika zijn behoorlijk seksistisch. ‘Man’ en ‘vrouw’ zijn geen genres, weet je wel? Waarom dat onderscheid maken? Schrijven ze over Diplo of Skrillex dat het ‘mannelijke producers’ zijn? Zelfs achter de schermen is het schering en inslag. Je wilt niet weten hoeveel keer ik de vraag ‘waarom werk je niet eens met een producer?’ gekregen heb. Voor alle duidelijkheid: met producer bedoelen ze dan een man. Tijdens fotoshoots word ik ook al vaak in de rol van ‘het meisje’ geduwd. Hoeveel keer ik al neen heb moeten zeggen wanneer stylisten voor de zoveelste keer mijn haar in paardenstaartjes proberen te vlechten. Geef toe, moest iemand dat bij jou proberen, je zou ook willen dat je geslacht geen rol speelt.

Nog één ding: kun je me uitleggen wat ‘mindie’ precies betekent?

BOUCHER:(springt recht in de sofa)Oh my god! Het staat voor ‘mainstreamindie’. Artiesten die de grote platenfirma’s promoten als indieartiesten, dus. They constantly steal my shit. ‘Mindie’ is de grootste vijand van onafhankelijke artiesten, en symboliseert alles wat fout is in de muziekindustrie. En neen, ik wil geen namen noemen.

ART ANGELS

Uit op 6/11 via 4AD. Op 3/3 staat Grimes in de AB, Brussel. Alle info: abconcerts.be

DOOR JONAS BOEL

Claire Boucher : ‘HOEVEEL KEER HEB IK AL NEEN MOETEN ZEGGEN TEGEN STYLISTEN DIE NOG MAAR EENS MIJN HAAR IN PAARDENSTAARTJES WILLEN VLECHTEN?’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content