Black Mountain

Men zou Black Mountain in een lyrische bui best een band van de zeven wereldzeeën kunnen noemen, zoals de Canadezen voor hun harige rock diverse wingewesten afreizen (de duur van sommige van hun platen is er dan ook naar). Maar op Destroyer hebben Stephen McBean en zijn nieuwe crew wat binnenroutes in kaart gebracht: hier is een evenwicht gevonden tussen lange, door paddo’s gefaciliteerde trips in space- en psychrock en potige, gebalde rifffestijnen die bij Black Sabbath beginnen en bij Judas Priest eindigen. Het zich in verschillende suites ontvouwende Horns Arising geeft prog een goede naam. Pretty Little Lazies laaft zich weliswaar te gulzig aan Pictures of Matchstick Men van Status Quo, maar reageert met een donderende, intergalactische scifiboer. FD’72 leunt dan weer bij Fad Gadget aan. Kort: ferm.