Woensdag 28/7, 20.45 – Canvas
KORT Ayo, I’m tired of using technology.
WAT ‘Ik ben gek op gadgets, ik verheug me telkens er een nieuwe mirakel-app is en als een verslaafde check ik mijn Twitter-account zodra ik opgestaan ben. Maar ik vraag me vaak af: is dat wel goed voor mij? Voor ons? Als technologie een drug is – en zo voelt het – wat zijn de neveneffecten dan?’ Dat schreef de Britse tv-recensent en columnist Charlie Brooker eind vorig jaar in The Guardian. Onze dubbelzinnige houding tegenover de moderne technologie is ook het onderwerp van Black Mirror, de driedelige miniserie die Brooker vorig jaar schreef voor de zender Channel 4. De titel slaat op het zwarte scherm van de computer, smartphone of tv dat overal in ons leven te vinden is, en als een soort spiegel dient van de moderne mens en maatschappij.
Brookers voorbeeld was The Twilight Zone, Rod Serlings meesterlijke sciencefictionserie uit de jaren vijftig, waarin in korte afzonderlijke verhalen de angsten en verlangens van de mensen van toen aan bod kwamen. In drie afzonderlijke verhalen brengt Brooker, in de cynische en donker-grappige stijl die ook zijn journalistiek werk kenmerkt, parabels over hoe de aantrekkingskracht van de technologie ook een donker kantje heeft. Elk deel van Black Mirror heeft een ander verhaal en een andere cast, maar ‘ze gaan allemaal over hoe we vandaag leven’, aldus Brooker. ‘En over hoe we misschien over tien minuten leven als we onhandig met de technologie omgaan. Want als we een ding weten over de mensheid, dan wel dat we onhandig zijn.’
OORDEEL De eerste aflevering van Black Mirror, The National Anthem, gaat over de omgang met nieuws, over hoe het internet, Facebook en Twitter in een oogwenk kunnen veranderen in een moderne gladiatorenarena. De plot: een fictieve prinses wordt gekidnapt en via YouTube krijgt de Britse premier van de daders te horen hoe hij haar vrij kan krijgen. Niet door losgeld te betalen, maar door live op televisie seks te hebben met een varken. De ongewone eis zorgt natuurlijk voor een ware mediastorm waar noch de premier, noch de kidnappers controle over hebben. The National Anthem werd begin december 2011 uitgezonden op de Britse tv en werd erg enthousiast onthaald. Niet alleen door The Guardian – die de film omschreef als ‘een superieure politieke satire’ – maar ook door kranten die geen banden hebben met Brooker. The Telegraph noemde The National Anthem ‘een gedurfd werkstuk over de kracht van sociale netwerken’ en een ‘donker-komische studie met ballen over de moderne media’, en The Independent had het over ‘een secuur gemaakt en meeslepend drama’.
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
