GERIFFELIJK PLAATJE – Perception is reality, en de realiteit is dat onze reality check met glans doorstaat.
My Perception
rock
T4Tunes / PIAS
De twintigste verjaardag van Nevermind heeft ons nog eens met onze ongewassen smoel op de harde feiten gedrukt: binnen de muren van de rock is er de voorbije twee decennia maar bitter weinig opzienbarends gebeurd, laat staan dat een nieuwe lichting rockers, al was het maar één fuck-ing groep, die muren heeft gesloopt en weer heropgebouwd.
Nee, ook Black Box Revelation, Belgiës – of moeten we tegenwoordig zeggen: Vlaand’rens – muzikale hoop in bange dagen, heeft geen noemenswaardige revolutie of omwenteling teweeggebracht. En toch. Het Dilbeekse duo is zo’n combo dat met de bekende bouwstenen van de rock-‘n-roll – nu ja, eigenlijk maar met twee ervan – iets waarlijk opwindends doet. Misschien wel net omdát ze zich beperken tot de essentie van de rock-‘n-roll: de riffs en roffels, quoi.
Die riffs echoën niet zelden ouwe Mississippi deltablues, maar eens door Jan Paternoster onder stroom gebracht doen ze ook onwillekeurig denken aan The Stones, The Stooges en The Kinks. De zompige backbeat en massieve mokerslagen waarmee drummer Dries Van Dijck die riffs afwisselend stut of net aan flarden mept, roepen dan weer herinneringen op aan de vroege jaren zeventig, toen hardrock nog geen scheldwoord was.
Na twee platen vol lillende bluespunk en rauwe garagerock lijkt My Perception nu een muzikale koerswijziging in te luiden, zij het eerder bescheiden van aard. Ook op My Perception horen we immers heel wat rammelende bluesrock, maar dit keer wel van een opvallend psychedelischer snit. Plaat nummer drie klinkt wat ijler dan zijn voorgangers, een tikje spacy en atmosferisch zelfs.
Maar denk nu niet dat Black Box Revelation plots The Grateful Dead is geworden. Met Madhouse opent de nieuwe plaat immers très Stonesy. En ook Shadowman en titeltrack My Perception zijn stevige rockers die recht op hun doel afgaan. Maar naarmate de plaat vordert, halen langoureuze instrumentale passages het almaar vaker van de compacte melodie. Sommige nummers verdragen dat: de repetitieve gitaar in Skin sorteert bijvoorbeeld een aangenaam hypnotisch effect. En de lange intro van White Unicorns brengt niet alleen de sound van Crazy Horse in herinnering: tijdens de lange bluestrip die erop volgt, horen we zelfs af en toe de gitaar uit All The Young Dudes van Mott The Hoople door de geluidsmuur breken.
Maar het lang uitgesponnen Sealed With Thorns is ons te spacy, en ook 2 Young Boys klinkt zo ijl dat het elk moment aan de dampkring – en dus ook aan ons gehoor – lijkt te willen ontsnappen. Gelukkig knijpt Paternoster bijtijds een prachtsong als New Sun uit de bottleneck van zijn gitaar en gooit hij er bij wijze van afterthought nog Lonely Hearts tegenaan, een soort When I’m Sixty-Four op de melodie van Within You Without You. En natuurlijk – bijna vergeten! – staat ook wereldsingle Rattle My Heart op dit plaatje te blinken.
Dus: waar mekkeren wij eigenlijk over? Het zal, echt waar, beloofd, nooit meer ge-beuren. We zijn al weg.
So long!
DOWNLOAD
Madhouse
Rattle My Heart
Shadowman
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
