Het was een ietwat vreemd vierde seizoen van Belpop. Er werden de afgelopen weken artiesten geportretteerd van wie je zou denken dat ze in een docureeks over belangrijke Belgische muzikanten eigenlijk al veel eerder aan bod zouden zijn gekomen, zoals dEUS of Rocco Granata. En in de laatste aflevering van de jaargang stond een man centraal die zichzelf ongetwijfeld wel ziet als een sleutelfiguur in de Belgische muziekgeschiedenis, maar wiens bijdrage tot de muzikale canon van het land toch redelijk beperkt is: Clement Peerens, bekend van nummers als Dikke Lu en Vindegij mijn gat (niet te dik in deze rok).
De documentaire over The Clement Peerens Explosition was natuurlijk om te lachen, en net zoals de groep rond Hugo Matthysen zelf werd de grap zeer goed uitgewerkt. De aflevering volgde helemaal het stramien van een normale Belpop, met fictieve verhalen over de jeugd van de kleine Clement in Belgisch Congo en fragmenten uit songs die de popkenner zogezegd in het begin van zijn carrière had opgenomen, zoals Sidder en Beef, een lied van fantasycollectief Black Mamba en Sexy Robot, een foute elektrosong uit de jaren 80 die uitgebracht werd onder de naam Geigerteller. Er werd aangetoond
hoe Clement voor zijn lyrics vaak inspiratie vond in zijn eigen leven, en net zoals dat in een gewone aflevering gaat, kregen de personeelswissels in de groep meer dan voldoende aandacht. Ook al draaide het hier dan om een van de pot gerukt verhaal over hoe drummer/friturist Swa De Bock noodgedwongen vervangen moest worden nadat hij in Thailand iets te enthousiast naar de lokale bevolking had gekeken.
Clement Peerens toonde zich dus een waardig onderwerp, al moeten we toegeven dat de aflevering niet over de hele lijn even sterk was – de strijd met dEUS om de titel ‘beste groep van ’t Stad’ werd iets te veel uitgemolken – en zeker niet de sterkste Belpop uit het afgelopen seizoen vormde. De week voordien had het programma bijvoorbeeld de schijnwerpers gericht op Luc Van Acker, in een aflevering waar vooraf veel minder om te doen was, maar waarin een man die vaak over het hoofd wordt gezien de erkenning kreeg die hij verdient. En de documentaire van de week daarvoor bewees dat Rocco Granata veel meer is dan ‘de man achter Marina‘ en schilderde ook een mooi beeld van het leven van Italiaanse migranten in België in de jaren 50. Belpop: The Clement Peerens Explosition had zijn verdiensten, maar we hopen toch dat het programma nog een seizoen terugkeert, zodat het kan eindigen met een docu die wel serieus bedoeld is.
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
STEFAAN WERBROUCK
‘CLEMENT PEERENS TOONDE ZICH EEN WAARDIG ONDERWERP, AL WAS DE AFLEVERING ZEKER NIET DE STERKSTE BELPOP UIT HET AFGELOPEN SEIZOEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
