‘De sixtiesplaat van het jaar est arrivé’, schreef uw lijfblad in 2008 over The Age of the Understatement, het in barokke en soulvolle pop badende debuut van The Last Shadow Puppets, de groep rond opper-Arctic Monkey Alex Turner en zijn pal Miles Kane. Nu, drie Monkeys-albums en twee soloplaten van Kane later, is er een opvolger: Everything You’ve Come to Expect. Een (poging tot) interview met het flegmatieke duo dat ook wel eens ‘Milex’ genoemd wordt.

‘Sinds een paar jaar baat ik dit hotel uit. Business is really picking up‘, grapt Miles Kane. Hij neemt een laatste hap van zijn club sandwich en beweegt zich richting minibar. Nespressootje?

We bevinden ons in een van de luxueuze suites op de 25e etage van The Hotel in Brussel, waar de intussen allebei in LA residerende Britse Shadow Puppets tekst en uitleg komen geven bij Everything You’ve Come to Expect, hun eerste wapenfeit in acht jaar tijd en opnieuw een orkestrale, beatlesque plaat vol midtemposongs die de luisteraar traag verleiden. The Hotel, aan het Egmontpark, torent hoog boven de skyline van Brussel uit en biedt een adembenemend panoramisch uitzicht op de zonovergoten hoofdstad. Bepaald geen hellhole, van hieruit bekeken. Maar Kane en Alex Turner lijken nauwelijks onder de indruk. Ze zijn bijna in niets meer te vergelijken met de jonge britpunkers met Beatles-kapsels die ze acht jaar geleden waren. Voor ons zitten twee rotverwende rocksterren die inmiddels de kaap van de dertig gepasseerd zijn. En daar gedragen ze zich naar.

Een schijnbaar verveelde Turner zit op de grond, leunend tegen de sofa, met zijn benen in de lucht. Zijn halflange haren zijn minder keurig achterovergekamd dan gewoonlijk en hij verschuilt zijn vermoeide ogen achter een stel oranje zonnebrilglazen. Terwijl we onze dictafoon aanzetten, begint Turner te zingen: ‘I’m hiiiiigh, I drift away.’ We geloven hem.

Proficiat met de nieuwe plaat, heren.

MILES KANE: Ze is nog niet eens uit en het is al een nummeréénhit! (schatert)

ALEX TURNER: In België en in om en bij elf andere landen, op dit moment.

Proficiat dat ze er eindelijk is, wilde ik zeggen. Jullie hebben er acht jaar over gedaan om The Last Shadow Puppets te rehabiliteren.

TURNER: We zijn de afgelopen jaren druk in de weer geweest met onze eigen projecten, maar dat betekent niet dat Miles en ik in die acht jaar samen geen songs meer hebben geschreven. Aan allebei de soloplaten van Miles heb ik meegewerkt. Ten tijde van de eerste, Colour of the Trap uit 2011, hebben we voor het eerst gesproken over een nieuwe Puppets-plaat. Maar toen was het nog te vroeg, het voelde niet helemaal juist aan. De echte vonk sloeg pas twee jaar later over, tijdens de opnames van Miles’ tweede album, Don’t Forget Who You Are. Er borrelde een nummer genaamd Aviation op. Toen we die track samen aan het inzingen waren, keken we elkaar aan: ‘Denk jij wat ík denk?’

KANE: Ik dacht precies wat hij dacht: dit is een Last Shadow Puppets-song! Qua klankkleur lag hij helemaal in de lijn van de stuff op The Age of the Understatement. Daarom is het nummer uiteindelijk op deze plaat beland in plaats van op mijn soloalbum Don’t Forget Who You Are. (droog) Weer een solohit armer.

TURNER: Aviation was het beginpunt, de veel minder Puppets-y titeltrack Everything You’ve Come to Expect was het eindpunt. And in between there was a lot of shite.

Jullie zijn de plaat vorige zomer gaan opnemen in de Shangri La-studio’s in Malibu, ooit in het bezit van Bob Dylan en The Band, nu uitgebaat door gerenommeerd producer Rick Rubin — zie onder meer Johnny Cash, Kanye West en Adele. Afgaand op de beelden die je ervan op het internet vindt, is het een imposante, minimalistisch aangeklede villa, op wandelafstand van de Stille Oceaan. Lijkt me geen al te shitty plek om te vertoeven.

TURNER: Yeah. Het enige wat ik kon denken toen ik daar aankwam, was: had ik mijn huis maar ingericht zoals Rick Rubin zijn studio. Toen we dat complex boekten, dachten we trouwens dat we Ricks diensten er gratis bij zouden krijgen. Dat bleek niet het geval te zijn. Hij is zelfs op geen enkel moment komen kijken. Wat een teleurstelling.

KANE: Schei uit, Alex! Enkele van onze meest dierbare vrienden waren daar: strijkersarrangeur Owen Pallett, drummer-producer James Ford en bassist Zach Dawes van Mini Mansions (de band rond Queen of the Stone Age Michael Shuman, nvdr.). Elke morgen voor we aan de slag gingen, namen we met z’n allen een duikje in de zee. Just to shake off the dust from our feet, you know.

Er heerste daar duidelijk een vakantiegevoel. Bemoeilijkte dat het werkproces niet?

TURNER: Nee, die zwempartijtjes zorgden er juist voor dat we ons met een frisse kop op de muziek konden storten. Als we die extra dosis energie al nodig hadden, want de befaamde omelet die Miles ons iedere ochtend voorschotelde, kan ook wel tellen als opkikkertje.

Wat zijn, behalve omeletten bakken, de voornaamste troeven van Miles Kane? Met andere woorden: waarom is hij en niemand anders de geknipte cofrontman van The Last Shadow Puppets?

TURNER: Omdat hij Miles Kane is.

KANE: Haha! Ik zou het frontmanschap ook met niemand anders willen delen dan met die hunk hier links van mij. Alex Turner is een genie, nietwaar? He’s a genious fish.

En dan gaan de puppets aan het dansen, zoals voorspeld – we waren op voorhand gewaarschuwd voor hun ‘hoge bullshitfactor’: Kane en Turner schieten simultaan in de lach en beginnen in een haast onverstaanbaar Brits dialect inside jokes tegen elkaar te vertellen. Over het zogezegde, in LA gelegen restaurant Tony’s Shrimp waar ze vaste klanten zouden zijn (‘ze hebben er killer bloody mary’s, nietwaar, Miles?’), over de zogezegde, op X-Men gebaseerde actiefilm die Kane zou gaan regisseren (‘Ik ben in volle voorbereiding op de casting voor het hoofdpersonage Hennessy, een op een zeemeermin gelijkende astronaute’), en over de zogezegde karaokeavonden die het duo ten tijde van de albumopnames georganiseerd zou hebben in de zogezegde bar Le Bateau in Malibu (‘herinner je je nog die avond dat jij de keet op z’n kop hebt gezet toen je achtereenvolgens Fly Like an Eagle van Steve Miller Band en Redemption Song van Bob Marley hebt gezongen?’).

Het is een twee-tegen-eensituatie die maar moeilijk onder controle te krijgen valt. Voor een van de meest begenadigde songschrijvers van zijn generatie is Alex Turner een weinig bevlogen gesprekspartner, die het meermaals op een geeuwen zet en zijn antwoorden vaak tot een spaarzaam ‘yeah’ beperkt. En niet zelden belazert Miles Kane de boel met zijn bulderlach. Boys will be boys.

‘Ze zitten in een soort neerwaartse spiraal door al die pers en promo’, zei een persattaché van de band onlangs, toen een interview faliekant uit de hand dreigde te lopen nadat Kane een journaliste van het Amerikaanse onlinemagazine Spin verzocht had om hem na het gesprek naar zijn hotelkamer te volgen, en hij haar bij wijze van afscheid een kus op de wang in plaats van een hand probeerde te geven. Dat het om te lachen was en dat hij zich dood schaamde dat zij het anders opgevat had, drukte Kane haar achteraf op het hart in een excuserende e-mail.

Nochtans is Everything You’ve Come to Expect een heel volwassen plaat. Net zoals haar voorganger dat was. Dat album heeft voor Kane het pad geëffend naar een tamelijk succesvolle solocarrière: een toptiennotering in de Britse hitlijsten voor Don’t Forget Who You Are en samenwerkingen met onder meer Paul Weller, Mark Ronson en Noel Gallagher zijn sindsdien zijn deel geweest. Het was ook die plaat waarop Alex Turner voor het eerst écht liet blijken dat hij behalve weerbarstige rocksongs ook meer gelaagde en intieme ballads in de vingers heeft, iets wat hij later, op Humbug (2009), Suck It and See (2011) en AM (2013) van Arctic Monkeys, nog vaker zou bewijzen.

Zouden jullie zonder The Last Shadow Puppets nu minder goede zangers en songschrijvers zijn geweest?

TURNER: Zonder twijfel. Ten tijde van The Age of the Understatement ben ik songteksten anders gaan benaderen. Ik begon toen te beseffen dat lyrics niet noodzakelijk verhalend moeten zijn, dat het gerust allemaal wat abstracter mag, zo lang je er maar een bepaald gevoel of een bepaalde sfeer mee opwekt.

Klinkt nogal, euh, abstract.

TURNER: (geeuwt) Yeah.

Jullie debuut was heel nadrukkelijk op Scott Walker geïnspireerd. Hoe zat dat nu?

KANE: Er is één plaat in het bijzonder die we als referentiekader hebben gebruikt: The Age of the Understatement. Ken je die?

TURNER: And a lot of other shite: Isaac Hayes, Paul Wellers Style Council, Dr. Hook, Gainsbourg…

Nu je het zegt: op de nummers Dracula Teeth en Bad Habits waag je je aan Franse tekstflarden.

TURNER: Ik kan eindeloos naar Aéroplanes van Gainsbourg luisteren. En alles wat ik maak, probeer ik als Histoire de Melody Nelson te doen klinken. Niet dat ik ooit ook maar enigszins in de buurt ben gekomen.

Indrukwekkender dan in Sweet Dreams, TN heb ik je nog nooit horen croonen.

TURNER: Yeah… Wat ik net zei over teksten geldt ook voor de vocalen: bij de Puppets heb ik leren zíngen, een spectrum van mijn stem gebruiken dat ik vroeger nooit gebruikte.

KANE: Euh, is er misschien ook iets dat ik goed kan?

Jouw punky stem in Bad Habits is ook lang niet slecht.

KANE: Ha, bedankt! (lacht) Het ding is: we hebben elkaar nu veel meer ademruimte gegeven dan de vorige keer. We wisten beter welke stem het best bij welke song zou passen. Deed Alex de lead vocals, dan begaf ik me meer op de achtergrond, en omgekeerd. Dat heeft zo zijn voordelen: als de ene straks op het podium een nummer staat te zingen, kan de andere zich op het gemakje richting snackbar begeven.

Alex, wat brengt Miles in jou naar boven dat…

TURNER: …een vrouw niet in mij naar boven kan brengen?

KANE: (proest het uit)

Dat de Arctic Monkeys niet in jou naar boven kunnen brengen.

TURNER: Haha. Wel, het geeft een zeker vertrouwen om niet de enige frontman te zijn, om te weten dat je één helft bent van een groter geheel. (stilte) Yeah.

Mogen we binnenkort trouwens een nieuwe Arctic Monkeysplaat verwachten, na de tournee die jullie weldra aanvatten ter ondersteuning van deze plaat?

TURNER: Er zijn nog geen plannen in die richting. De mannen hebben het druk. Matthew (drummer Matt Helders, nvdr.) heeft een album gemaakt met Iggy Pop en Josh Homme – ik heb er het een en ander van gehoord, klinkt gewéldig – en is daar ook mee aan het toeren. En de anderen houden even afstand van de muziek. Ze hebben baby’s te voederen en luiers te verversen. De shite opkuisen, íémand moet het doen.

EVERYTHING YOU’VE COME TO EXPECT

Uit op 1/4 uit bij Domino Records/V2.

The Last Shadow Puppets spelen op 3/7 op Rock Werchter. Alle info: rockwerchter.be.

DOOR MICHAEL ILEGEMS

Alex Turner ‘ALLES WAT IK MAAK, PROBEER IK ALS HISTOIRE DE MELODY NELSON VAN SERGE GAINSBOURG TE DOEN KLINKEN. NIET DAT IK OOIT OOK MAAR ENIGSZINS IN DE BUURT BEN GEKOMEN.’

Miles Kane ‘TOEN WE AVIATION INZONGEN VOOR MIJN SOLOALBUM DON’T FORGET WHO YOU ARE, DACHTEN WE PRECIES HETZELFDE: DIT IS EEN LAST SHADOW PUPPETS-SONG! EN IK WAS WEER EEN SOLOHIT ARMER.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content