AXEL OPGELICHT

Nee, echt blij was de mama er niet mee. Na al die jaren had ze er eindelijk vrede mee dat haar zoon acteur was geworden en nu vond Axel Daeseleire het nodig om zijn job zo serieus te nemen dat hij zijn rollen ook in het échte leven ging spelen. Als een soort incarnatie van Jason Bourne spurt hij in Axel opgelicht langs nieuwe en oude toeristische hotspots om gewapend met verborgen camera’s in elke denkbare lichaamsopening oplichters te ontmaskeren. ‘Axel, Axel’, had ze hem nog gezegd toen ze hem met zijn rolkoffer aan de luchthaven had afgezet. ‘Elke acteur maakt dit mee, dat hij denkt dat de werkelijkheid beter is dan de scenario’s die hij doorgaans te lezen krijgt.’ Axel had haar fluks op de wang gekust en was gezwind over de motorkap van de wagen gesprongen. Niet dat dat nodig was, maar hij had zijn huiswerk gemaakt en echte speurders nemen altijd de kortste weg. ‘Bel me!’ had ze hem nog nageroepen en toen had ze zich naar huis gehaast, want ze herinnerde zich dat ze net twee wasmachines met zijn vuile was had gevuld.

Drie uur later ging haar telefoon al over. ‘Maake!‘ Kijk nu, het was Axel en hij klonk alsof hij naast haar stond. ‘Het is alsof ge naast me staat’, zei ze. Axel klonk aarzelend. ‘Vind je dat echt?’ Ja, ze vond dat echt, ze zou daar toch niet om liegen? ‘Ik heb die iPhone nochtans op straat gekocht.’ Ze zei even niets. Iedereen weet toch dat je op straat geen iPhones koopt? ‘Ik hoor u nochtans goed’, herhaalde ze. Nu kon Axel zijn ontgoocheling niet langer verbergen. Misschien was hij helemaal niet opgelicht?

Verdorie. Dan had hij daar in Boedapest als een bejaarde op groepsreis met een veel te groot stadsplan lopen te sukkelen om toch maar duidelijk te maken dat hij een dwaze toerist was, zo dwaas dat hij zelfs de digitale revolutie van de voorbije tien jaar had gemist. ‘iPhone? New?’ De man met het dwaaloog had het hem toegefluisterd. ‘Ah, een iPhone new’, had Axel gegrijnsd. Ondertussen had hij de kijkers in voice-over duidelijk gemaakt dat hij natuurlijk niet écht zo stom was om op straat een iPhone te kopen, hij was vooral reuzebenieuwd of hij hier met een echte oplichter te doen had. Axel sprak een prijs af en stak de iPhone in zijn zak. Vijf seconden later sloot hij een gelijkaardige deal voor een Samsung Galaxy. Ook daarmee belde hij naar zijn mama. ‘Oei, dat klinkt precies wat minder’, zei hij. ‘Misschien omdat ik in de kelder sta?’ antwoordde zij. Axel keek opnieuw beteuterd. Hij had duidelijk gehoopt dat die smartphone ter plekke zou exploderen als hij een nummer intikte. ‘Axel, nu even niet meer bellen’, liet de mama nog weten. ‘Ik ben naar de wasserij.’

Uiteindelijk trok Axel met beide telefoons naar een officiële winkel, waar ze hem het geheim onthulden: het waren Chinese namaakmodellen. ‘Kijk eens aan’, zei Axel, en hij had zijn eerste tip voor de wakkere toerist klaar: koop nooit een telefoon op straat. Vergis ik me, maar staat niet in ongeveer iedere reisgids van Parijs, Boedapest of god weet waar hoe men daar op lokale wijze toeristen rolt? Taxi’s voeren al jaren de lijst aan, gevolgd door straatverkopers en vrouwen die je zaken voorstellen die te mooi klinken om waar te zijn. Axel bewees alvast dat de gidsen op die punten gelijk hebben. Maar het was natuurlijk niet zijn bedoeling om de plaatselijke toeristische sector te kelderen. Daarom liet hij in een afscheidsgroet met zicht op de stad nog weten dat, nu hij de valkuilen met fluo had aangeduid, iedere toerist met volle teugen kon komen genieten van de bruisende stad Boedapest. Misschien moet hij de mama eens meenemen?

**, elke donderdag, 21.50, VTM

DOOR TINE HENS

AXEL DAESELEIRE SPURT LANGS TOERISTISCHE HOTSPOTS OM OPLICHTERS TE ONTMASKEREN. WAARNA HIJ IEDEREEN UITNODIGT OM ER TOCH MAAR NAARTOE TE GAAN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content