DE ROL GELOST. ‘TWILIGHT OF THE SPIRITS’ WIL GAAN WAAR GEEN GAME OOIT GEWEEST IS, MAAR BLIJFT EIGENLIJK TER PLAATSE TRAPPELEN.

(PS2)

Arc: Twilight Of The Spirits **

De fans van role playing games zijn de laatste maanden flink verwend met Baldur’s Gate, Dark Cloud en Hour Of Darkness, er is dus wel wat nodig om hen nog enthousiast te krijgen. En dan komt Arc: Twilight Of The Spirits binnenvallen. Een game die alles heeft wat een goede RPG moet hebben, zonder echter uit te blinken, op welk vlak dan ook. De eerste drie edities van Arc, een van de eerste RPG’s voor PlayStation toen de console in 1995 op de wereld werd losgelaten, verschenen alleen in Japan. Pas in 2001 maakte de game de oversteek naar het Westen, maar het lijkt erop alsof de ontwikkelaars bij Cattle Call nog steeds niet helemaal overtuigd zijn van het hitpotentieel van hun spruit. Waarom anders negen maanden wachten na de release in Japan om de game hier uit te brengen?

De fantasy-wereld van Twilight Of The Spirits wordt bevolkt door mensen en intelligente monsters die al eeuwen op voet van oorlog leven en – alsof het nog niet erg genoeg is – het bovendien onderling niet met elkaar kunnen vinden. Aan strijd en intriges dus geen gebrek. Je beleeft het allemaal vanuit het perspectief van tweelingbroers die elkaar nooit hebben gekend, elk in één kamp leven, maar wel voorbestemd zijn om elkaars pad te kruisen in de loop van het verhaal. Kharg is de prins van een klein koninkrijk, Dark is een slaaf die zich opwerkt tot legioenleider. Beiden beschikken over krachten waarvan ze de draagwijdte aanvankelijk niet kunnen inschatten, wat een opvallende psychologische dimensie toevoegt aan de actie. Met wat goede wil, zou je Twilight Of The Spirits zelfs kunnen zien als een spel over menselijke emoties en drama’s, verpakt in een sciencefictionverhaal, op dezelfde manier als in de eerste Star Trek-reeks.

De gameplay is classic RPG: je doorkruist steden, verzamelt informatie door met de inwoners te praten, slaat levensvoorraad op in de winkel, spaart levenspunten om tot het einde overeind te blijven… Avontuur en actie worden netjes gedoseerd, maar het is tevergeefs zoeken naar verrassende elementen. De mooie cinematografische effecten kunnen niet verhullen dat de graphics middelmaats zijn. De soundtrack van Takashi Harada biedt meer dan de bekende achtergrondgeluidjes, maar die doedelzak en gierende elektrische gitaar lijken hier toch niet echt op hun plaats. Dus altijd opnieuw: goed, maar… Het valt niet mee om die scepsis aan de kant te zetten, al is de kans groot dat je ondertussen Arc wel tot het einde uitzit en daar nog plezier aan beleeft ook. Zoals dat dan heet: gemengde gevoelens. Bart Vandormael

Bart Vandormael