Eigen schuld, Dikke Bult – Dat het met de platenlabels tegenwoordig niet steil bergop gaat, weet iedereen. Dat het hun eigen fout is, weet ook Steve Knopper.
Steve Knopper
Free Press, 320 blz., euro21,75
De platenmaatschappijen hebben het zelf gezocht, tot die bevinding komt Rolling Stone-journalist Steve Knopper in zijn veelal onderhoudende uiteenzetting over de recente geschiedenis van de muziekindustrie. En dan gaat het hem om de ontwikkelingen van de implosie van de discohype die begin jaren 80 ontelbare platenlabels de das omdeed, over de aanvankelijk gecontesteerde introductie van de cd die uiteindelijk de verkoopcijfers de hoogte injoeg, tot de opkomst van het internet – hoe dat laatste voor de muziekindustrie en Steve Jobs uitdraaide, weet u intussen.
Probleem is dat Knopper van meet af aan iets te overtuigd is van zijn eigen gelijk. De geschiedenisles is boeiend en de anekdotes over de excessen van de platenbonzen zijn verdomd leuk. Ze dragen echter niets bij tot zijn stelling dat de muziekindustrie in de jaren 90 beter een deal met Napster had gesloten, in plaats van de downloadsite plat te leggen en haar 26 miljoen ‘klanten’ naar tientallen andere sites te jagen. Alsof die niet sowieso waren overgelopen, als Napster om de platenmaatschappijen te compenseren ook maar de kleinste vergoeding voor zijn diensten was beginnen te vragen.
Maar erger is dat Appetite for Self-Destruction ruim twee hoofdstukken te lang is. De laatste zestig bladzijden handelen over wat er de afgelopen jaren is gebeurd, en Knopper gaat daarin vaak nogal kort door de bocht of komt tot conclusies die inmiddels alweer achterhaald zijn. De deal tussen Starbucks en Paul McCartney, wiens album Memory Almost Full uitsluitend in de filialen van de koffiegigant werd verkocht, wordt bijvoorbeeld aangehaald als een uitstekend nieuw businessmodel. Uh-huh. Enkele maanden geleden besloot Starbucks zijn muziekactiviteiten stop te zetten. Zo lucratief zal dat model dan toch niet geweest zijn.
Het is ook vrij tegenstrijdig om eerst tweehonderd pagina’s op de muziekindustrie in te beuken omdat die het internet niet goed heeft benut en dan een businessmodel te verdedigen dat een album niet alleen van het net, maar ook uit de (platen)winkels haalt. Oké, Knopper wil met de deal tussen Starbucks en McCartney aantonen dat artiesten eindelijk zelf over hun lot kunnen beslissen sinds de grote platenlabels op apegapen liggen. Of ze daar gelukkig mee zijn, wordt echter enkel door Thom Yorke beantwoord. Het ware niet slecht geweest om iemand aan het woord te laten die geen drie miljoen platen verkoopt van een album dat hij eerst gratis op het net heeft gezet.
Ben Van Alboom
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier