Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

vrolijke françois Fransman Ozon zet het Engelse kostuumdrama in zijn korset. De kleenex mag u op zak laten.

François Ozon met Romola Garai, Michael Fassbender, Sam Neill, Lucy Russell, Charlotte Rampling

Héél even zal François Ozon zich wel de Jeanne d’Arc van de cinema hebben gevoeld toen zijn nieuwste in Berlijn door de Britse pers tot de brandstapel werd veroordeeld. Maar hij wist wel waar hij aan begon: onder zijn pronkerige pauwenveren is Angel – de eerste historische én Engelstalige film van de Franse rasfilmer – niets anders dan een provocerend statement: een staaltje prentkaartencinema waarmee de maker, sardonisch glimlachend, tegelijk hulde brengt aan het Angelsaksische kostuumdrama én het genre op venijnige wijze in zijn kanten korset zet.

Voor cinefielen is Ozons flamboyante adaptatie van de roman van Elizabeth Taylor (niet te verwarren met de Hollywoodhysterica en recordhoudster huwen) een droom om naar te kijken. Zelfs wie onbewogen blijft bij de verzuchtingen van het luxegeile titelpersonage – de egomane schrijfster Angel Deverell, die het aan het begin van de vorige eeuw tot literaire sensatie schopt – krijgt genoeg oogsnoep om twee uur lang zijn blik niet te kunnen afwenden. De knallende kleuren die recht uit Gone with the Wind lijken gerukt: verblindend. De nostalgische knipogen naar The Magnificent Ambersons (die koetsscène in de sneeuw) of The Picture of Dorian Gray (dat angstwekkende schilderij van Angel, gemaakt door haar zwaarmoedige minnaar Esmé): om bij weg te smelten. En wanneer je de angelieke hoofdrolspeelster Romola Garai met haar pathetische tics onbeschaamd ziet hengelen naar de rol van Lana Turner in Imitation of Life, grijp je fluks naar je hipste waaier.

Mooi om naar te kijken? Jazeker. Fascinerend als citatenbundel? Absoluut. De vraag blijft of dit met kitsch en ironie flirtende melodrama ook werkt op emotioneel niveau. In het tragische slotstuk – waarin alles fout loopt voor Angel, zowel met haar naiëve romannetjes als met haar overspelige echtgenoot – vraagt Ozon je immers plots om sympathie voor zijn protagoniste, ook al heb je haar tot dan toe uitsluitend leren kennen als een zelfingenomen wicht voor wie de wereld buiten haar sprookjeskasteel aan haar verwende reet kan roesten. En aangezien zij ook nog eens het enige personage is dat zich aan buitennissige emoties mag overgeven – in tegenstelling tot de afgemeten randpersonages zoals haar uitgever (Sam Neill) en haar devote hartsvriendin (Lucy Russell) – wordt het nog moeilijker om je met haar te identificeren, en verdwijnt de ironie nooit helemaal uit beeld. Geen Ozon grand cru à la Sous le Sable, Swimming Pool of 5 x 2 dus, wel een dartele en gedurfde stijloefening waarmee vrolijke François zijn status van hyperbegaafde kameleon nog maar eens bevestigt.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content