Hartstocht is de motor van alle films van André Téchiné. Al bijna veertig jaar legt de Franse veteraan de turbulente emoties en verlangens bloot van zijn raak geobserveerde personages – van zoekende adolescenten tot door het leven getekende medioren.
1 BAROCCO (1976; Les films de ma vie; Franse import) Maniëristische thriller waarin Téchiné goochelt met de referenties aan het Duitse expressionisme en de Franse série noire. Met Isabelle Adjani als raadselachtige sirene die zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot de dubbelganger en moordenaar van haar minnaar (Gérard Depardieu vertolkt beide rollen).
2 LE LIEU DU CRIME (1986; Cahiers du Cinéma; Franse import) Téchiné laat zijn cinefiele spelletjes achter zich met deze elegante kroniek over de getormenteerde relatie tussen een plattelandsmoeder (Catherine Deneuve) en een voortvluchtige jonge boef (Wadeck Stanczak), en laat de bedrieglijk stille landschappen van de Haute Garonne contrasteren met de heftige emoties die erin oplaaien. Op deze editie prijkt nog een tweede film van Téchiné: Les innocents (1987), een passioneel drama tegen de achtergrond van racisme en de opkomst van extreemrechts in het zuiden van Frankrijk.
3 LES ROSEAUX SAUVAGES (1994; Studio; Franse import) Een van de meest persoonlijke en franjeloze films van Téchiné. Een adolescent in een verloren hoek in Zuid-West-Frankrijk ontdekt zijn homoseksualiteit terwijl op de achtergrond de Algerijnse oorlog woedt. De beperkte middelen van deze opdrachtfilm voor Arte werkten veeleer stimulerend dan remmend: het werd de meest frisse, spontane en directe film van de regisseur.
4 LES EGARES (2003; Movie Affairs) Téchiné heeft het andermaal over de verscheurende gevoelens van een grote passie in dit liefdesverhaal van een jonge moeder (Emmanuelle Béart) en een verwilderde adolescent (Gaspard Ulliel) op de vlucht in een bedrieglijk paradijselijke natuur, voor de oprukkende nazi’s.
5 LES TEMPS QUI CHANGENT (2004; Lumière) Een industrieel (Depardieu) zoekt in Marokko een vroegere geliefde (Deneuve) op en Téchiné observeert haarfijn hoe hun verleden blijft doorwegen in hun huidige bestaan. De knagende weemoed wordt nog versterkt door de cinefiele herinneringen die de twee sterren – voor ’t eerst herenigd vierentwintig jaar na Truffauts Le dernier métro – oproepen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier