Chris wie? Bij Chris Pine moet je er nog altijd bij vertellen dat hij die jongeman is die captain Kirk speelt in de nieuwe Star Trek-films. De top is dus nog niet bereikt, maar er wordt aan gewerkt: Jack Ryan: Shadow Recruit, de herlancering van Tom Clancy’s spion, is zijn kans om zich te tonen als leading man. ‘Ik zou liegen als ik zeg dat ik de druk niet voel. En in liegen ben ik niet goed.’
Als u zich afvraagt waarom de grote filmfabrieken in Los Angeles gevestigd zijn: terwijl de rest van de Verenigde Staten vecht tegen Siberische temperaturen, weigert het kwik in Beverly Hills 90212, onder de twintig graden te zakken. In deze buurt waar luxemerken elk hun eigen winkelpaleis hebben en profiteren van het gerucht dat de beau monde van Hollywood er over de vloer komt, bevindt zich ook luxehotel Montage Beverly Hills, waar local boy Chris Pine de pers te woord staat. De combinatie van zijn jeugdige snoet en de klassieke charmes van de all-American hero hielp hem aan de rol van de jonge kapitein James T. Kirk in J.J. Abrams’ succesvolle reboot van de Star Trek-franchise.
Die jeugdige trekken kwamen ook van pas voor deze Jack Ryan: Shadow Recruit, geregisseerd door Kenneth Branagh. De reeks films over Tom Clancy’s personage begon in 1990 begon met de spannende duikbootthriller The Hunt for Red October. Later volgden Patriot Games (1992) en Clear and Present Danger (1994), maar ondertussen is het alweer meer dan tien jaar geleden dat Jack Ryan nog op het witte doek verscheen – in The Sum of All Fears (2002) (zie kader). Paramount Pictures en de 84-jarige producer Mace Neufeld lieten voor hun reboot Clancy’s bestsellers voor het eerst links liggen en klopten bij Adam Cozad en David Koepp – een van Steven Spielbergs favoriete scenaristen – aan voor een origin story van de snuggere CIA-agent. Ze maakten van Ryan een student die op 9/11 de London School of Economics stante pede verlaat om zich, zoals het een goede patriot betaamt, half kreupel te laten schieten in Irak. Waarna dokter in spe en toekomstige verloofde Cathy Muller (Keira Knightley) hem weer mag oplappen en grijze vos Thomas Harper (Kevin Costner), de briljante analyticus met poten aan zijn lijf, Ryan rekruteert om voor de CIA Wall Street in het oog te houden. Of Jack Ryan straks nog terugkeert, zal afhangen van hoeveel mensen zin hebben in een competente, vernieuwing schuwende actiethriller met minder budget en spektakel dan de Bourne-, Bond- of Mission: Impossible-reeksen. Chris Pine grijpt alvast de kans om zich als een van de weinigen van zijn generatie als leading man te positioneren.
Je bent hier in Los Angeles opgegroeid én telg van een Hollywood-dynastie: papa Pine kennen we als de sergeant die de twee zwaantjes in tv-serie Chips in toom moest houden. Je zus, je moeder, je grootmoeder zaten ook in de branche. Was je gedoemd om acteur te worden?
CHRIS PINE: Totaal niet. Ik wilde helemaal niet acteur worden. Als kind had ik geen idee van wat ik later wilde doen. Baseball was jarenlang mijn grote passie, maar daar was ik helaas niet echt goed in. Ik studeerde Engels aan de universiteit van Berkeley. Omdat ik niet veel om handen had en uit sociale overwegingen ben ik daar beginnen te acteren. Ik genoot er met volle teugen van, kreeg veel speelkansen en tuimelde het vak in.
The Princess Diaries 2 (2004) is de eerste film waarin je opduikt. Hoe kijk je nu terug op de tijd vlak voor de bal echt aan het rollen ging?
PINE: Een ellendige periode. Ik moest in een restaurant werken dat ik haatte en woonde in een appartement dat ik haatte. Ik wilde er zo snel mogelijk weg. Gelukkig heeft die misère niet te lang geduurd. Binnen de tien maanden na mijn terugkeer naar LA had ik werk. Ik heb geluk gehad.
Ik bewaar wel goede herinneringen aan mijn periode als twintiger dat ik dagen, maanden vulde met nietsdoen, reizen, lezen, vrienden bezoeken en op de bank liggen. Zo af en toe ging ik even werken om de rekening te spijzen en het luilekkerleven verder te kunnen zetten. Vandaag lukt me dat niet meer. Ik zou het ook niet meer willen. Ik wil zoveel doen als maar enigszins kan. Komt dat door een toegenomen besef van sterfelijkheid?
Ik heb een andere theorie. Je tegenspeelster, Keira Knightley, is vijf jaar jonger maar draait al veel langer mee. Voor jou is het ijzer nu pas heet. Dat je het dan ook smeden wilt, kan niemand je kwalijk nemen.
PINE: Zou kunnen. Keira Knightley is inderdaad een stuk jonger, heeft al veel meer bereikt en is professioneler. En ook nog eens zero bullshit! Ze komt toe op de set, is tegen iedereen ontzettend beleefd, doet haar werk en wandelt weer weg aan de hand van haar verloofde, een geweldige man (James Righton van new-raveband Klaxons, nvdr.). Daar stond ik van te kijken. Maar ik was wel helemaal weg van haar en van haar voorbeeldige attitude.
Je ziet Kevin Costner haast de fakkel aan jou doorgeven in Jack Ryan. Jij leidt, en als deze film flopt, zul jij in de klappen delen. Voel je die extra druk?
PINE: Ik zou liegen als ik zeg dat ik de druk niet voel. En daar ben ik niet goed in. Star Trek was ook een grote stap, maar daar hangt niet alles van mij af: er is altijd een minimum aan interesse voor Star Trek of voor een project van J.J. Abrams, en je hebt een heleboel personages – Zachary Quinto’s rol als Spock is minstens zo groot. Deze film daarentegen heet Jack Ryan en Jack Ryan, dat ben ik. Uiteráárd is de druk groter. Ook al ben ik omringd door Oscarwinners en -genomineerden als Kevin Costner en Keira Knightley, de druk op mijn schouders is het grootst. En dat voel ik.
Maar daar kies je wel zelf voor?
PINE: Ja, natuurlijk. Toch voelt het gek genoeg alsof ik de weg van de minste weerstand gevolgd heb. Alsof ik op dit moment geen andere keus heb. Hopelijk slaat Jack Ryan aan. Gebeurt dat niet, dan zal ik een andere job moeten zien te versieren.
Het aanbod om Jack Ryan te spelen, kwam meteen na onze eerste Star Trek. Ik was door het dolle heen. Dat klinkt misschien vreemd, maar vergeet niet dat ik voor Star Trek slechts in kleine producties zat.
Waarin verschilde deze ervaring van Star Trek?
PINE:Jack Ryan: Shadow Recruit gaat door voor een bigbudgetstudiofilm, maar eigenlijk was het budget niet helemaal wat het moest zijn. We moesten binnen de limieten blijven en erg snel werken. Jack Ryan is niet zo luidruchtig en zelfverzekerd, op het arrogante af, als captain Kirk. Deze keer zitten er ook nauwelijks komische momenten in de film. Kortom, het was allemaal wat minimaler. Dat vond ik niet gemakkelijk. Ik ben niet echt een acteur die het van minder moet hebben. Maar het moest. Ken (regisseur en tegenspeler Kenneth Branagh, nvdr. ) bleef maar herhalen: ‘Minder, minder, minder.’
Kevin Costner is zelf jarenlang leading man geweest. Heb je hem om advies gevraagd?
PINE: Wat er ook gebeurt of verandert, er zal altijd zoiets bestaan als de genealogie van Hollywood. Ik werkte met Hector Elizondo in The Princess Diaries 2, hij heeft gewerkt met George C. Scott, Scott werkte met, euh… tal van legendes – you get the picture. Als ik zestig ben, zal ik met veel plezier mijn verhalen én die van Elizondo en die van zijn voorgangers doorvertellen. Vandaag bestaat mijn enige taak uit stil zijn en luisteren naar wat lui als Kevin te vertellen hebben. Moeilijk is dat niet. Kevin is een geboren verteller. Hij kan uren aan een stuk uitweiden over Dances with Wolves of The Big Chill. Rechtstreeks advies is dat niet. Maar reken maar dat ik de ogen open houd en de oren gespitst.
Na de laatste opname gaf Kevin Costner een speech, waarin hij me vermeldde. Zo’n momenten zijn on-be-taal-baar. We konden bijzonder goed met elkaar opschieten. We hebben hem recent minder in de film gezien omdat hij tijd uitgetrokken heeft voor zijn jonge kinderen in zijn magnifieke huis in Santa Barbara, vlak bij de oceaan. Hij heeft niet slecht geboerd toen hij in Hollywood aan de top stond. Vandaag staat hij te popelen om weer aan de slag te gaan. Dat merk je zodra je met hem praat.
Leef jij al naar je nieuwe status? Let je op je uiterlijk?
PINE: Een jaar geleden heb ik me gewaagd aan een kuur met vooral bessensap. Ik werd haast gek. Niets voor mij. Ik ben vervloekt met meerdere slechte eigenschappen, maar heb gelukkig wel een metabolisme dat me toestaat te eten wat ik wil zonder dat ik me zorgen moet maken. Ik doe wel aan fitness. Dat helpt om het hoofd leeg te maken. IJdelheid zal ook wel een rol spelen. Als er een pil zou bestaan om er goed uit te zien, zou ik ze nemen. Als acteur durf ik wel te spelen met mijn gewicht. Voor de tweede Star Trek was ik ervan overtuigd dat een dikke kapitein Kirk een goed idee was. Toen was ik wel scrupuleus met mijn eten bezig. Zo’n verdikkingsproject is best leuk.
Ik las in Esquire dat Star Trek niet echt jouw ding is en dat je de rol van captain Kirk eigenlijk vooral aanvaard hebt om met J.J. Abrams te kunnen werken. Van welke films hou je dan wel?
PINE: Allerlei dingen. 2013 was een fantastisch filmjaar. Er wordt veel gezanikt over de teloorgang van de business en het verdwijnen van de grens tussen filmsterren en de beroemdheden die realityshows voortbrengen. Maar 2013 heeft geleerd dat film nog altijd een wonderlijke kunstvorm kan zijn. Er was te veel goeds om op te noemen: van American Hustle tot Her. Her is volgens mij een van de beste films van de voorbije vijf, zes jaar. Laat ons hopen dat 2014 even goed wordt.
Als francofiel ben ik ook dol op de Franse cinema. Ik hoor dat ze een remake plannen van Un prophète en Ne le dis à personne. Dat hou ik in de gaten.
De fans van Benedict Cumberbatch, je aartsrivaal in Abrams’ tweede Star Trek, noemen zich de Cumberbitches. Die van jou hebben een bijna even zotte naam: de Pine-nuts. Hoe sta je tegenover roem?
PINE: Ik geloof niet dat er één zaligmakende manier is om ermee om te gaan. Zware toestanden heb ik nog niet meegemaakt. Ik probeer de fun in te zien van het Hollywood-gedoe, ik probeer te genieten van de rode loper. Maar als ik geen film te promoten heb, probeer ik zoveel mogelijk onder de radar te blijven. Daarin lijk ik op Jack Ryan. Hij is net als ik een introvert die door omstandigheden extravert wordt. Hij is van nature een rustige jongen, maar zijn drang om het land te dienen brengt hem in de frontlinie. Zonder 9/11 was hij wellicht een bolleboos geweest die goed zijn brood verdient in de financiële sector en zijn kennis als docent deelt. Ik heb geen behoefte aan roem, maar in de belangstelling staan hoort bij deze job. De combinatie met een gewoon, alledaags, menselijk leven is evenwel niet gemakkelijk.
JACK RYAN: SHADOW RECRUIT
Vanaf 29/1 in de bioscoop.
DOOR NIELS RUËLL
Chris Pine ‘KENNETH BRANAGH ZEI ME DE HELE TIJD: ‘LESS, LESS, LESS.’ JACK RYAN IS NIET ZO LUIDRUCHTIG ALS CAPTAIN KIRK, EN DAT WAS VOOR MIJ NIET GEMAKKELIJK OM TE SPELEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
