Hoezo, punk is dood? Sinds The Kids weer ’s lands concertpodia onveilig maken, bewijzen ze op oorverdovende wijze het tegendeel. Voor de slechte verstaanders ligt vanaf volgende week het ultieme bewijsstuk in de winkel: ‘Anthology’, een fraaie cd-box met de zes langspelers van Belgiës punktrots én een fantastische live-dvd.

Waarom precies nu deze ‘Anthology’?

Ludo Mariman: Omdat mijn pick-up al jaren kapot is en ik ook nog wel eens naar onze platen wil luisteren (lacht). Nee, eigenlijk past deze box in een reeks verzamelaars die Universal uitbrengt. En ik ben blij dat ze ons daar ook voor gevraagd hebben. Langspelers zijn trouwens aan een comeback bezig, hé. Kijk maar naar dat project van de AB waarvoor Belgische groepen hun essentiële plaat integraal live brengen.

Zijn jullie al gepolst voor ‘Rewind’?

Mariman: Jazeker en we zijn absoluut geïnteresseerd. Maar aangezien onze debuutplaat volgend jaar precies 30 jaar oud is, wordt het wellicht iets voor de editie van 2008. Al zitten we wel met een probleem: die eerste plaat duurt maar 28 minuten. Daar zullen we dus nog iets op moeten vinden. (lacht)

Bij deze ‘Anthology’ hoort ook een dvd met een concert uit ’82. Hoe was het om die beelden 25 jaar later terug te zien?

Mariman: Knap lastig, want bij mij roept dat concert heel dubbele gevoelens op. Enerzijds stonden we toen op ons hoogtepunt en was dat concert een van onze allerbeste, maar anderzijds besefte ik weer hoe egocentrisch ik mij toen gedroeg. Het was een periode waarin ik met alles behalve de rock-‘n-roll bezig was: seks en drugs dus. En met mijn imago. Mijn favoriete openingszin in die tijd was: ‘Wette gaa wel wie da’k ik zaain? De fucking Ludo Mariman!’ Ik waande mij een vedette, terwijl ik me eigenlijk verschrikkelijk ellendig voelde.

Wel een fraaie outfit die je toen aanhad.

Mariman: Dat felrode pak, bedoel je? Een beter bewijs van mijn ontoerekeningsvatbaarheid kan je niet hebben. Laten we zeggen dat ik in mijn Bowiefase zat. (lacht)

Is het ooit écht fout gelopen tijdens een optreden?

Mariman: Vooral Luk (Van De Poel, red.) maakte het vaak bont. Op een keer sprong hij in al zijn enthousiasme bovenop mijn versterker. Hij was vergeten dat die op wieltjes stond en werd dus gelijk in het publiek gekatapulteerd. Ze hebben hem meteen aan elkaar moeten naaien, want diezelfde avond hadden we nóg een optreden.

Zelf heb ik ooit het onzalige idee gehad om in Loenhout al tijdens de soundcheck in de whisky te vliegen. Het gevolg: halverwege het optreden kwam de roadie mijn gitaar afpakken omdat ik er meer op stond te rammen dan te spelen. Dus ben ik maar op een box gekropen, heb mijn broek uitgetrokken, mijn gat getoond en een tijgersprong in het publiek gemaakt. Helaas besloten de mensen in de voorste rijen om opzij te gaan, zodat ik keihard tegen de vloer smakte. En alsof dat allemaal nog niet tragisch genoeg was, hebben we ook nog eens een 30 minuten durende cover van Gloria gespeeld als bisnummer. Ik heb dat allemaal van horen zeggen, want zelf herinner ik me daar niks meer van. En misschien maar goed ook. In ieder geval heb ik daar en toen beslist om op z’n minst een beetje cola bij mijn whisky’s te gieten. (lacht)

Door Vincent Byloo